Sen Ben Şiiri - Mehmet Semercio

Sen Ben

Eğer ki düşseydim sen de düşerdin,
Çünkü, sac ayağı gibiydik sen, ben.
Benim gözyaşımla açtın, yeşerdin,
Gül ile yaprağı gibiydik sen, ben.

Çok cok geçmişlerde başkadık biz ki,
Kalu Bela’daydı ilk yazgımız ki.
O zaman bölündü aşkların rızkı.
O an ruh ipliği gibiydik sen, ben.

Sevgi tohomuyla çimlendi aşklar,
Yediveren gibi çoğaldı kökler.
Hikaye böyleydi ey sevgili yâr!
Tek buğday başağı gibiydik sen, ben.

O gün yaşlarımız de ki on altı.
Tadımız başkaydı, özlemi kaldı,
Sanma unutuldu, sanma yok oldu!
Dilberin dudağı gibiydik sen, ben

Gözümüzden düşen çiğleri düşün;
Ağlayan halimiz çocuk gibi şen!
Erken şafağında bir yaz gününün,
Soğuğu sıcağı gibiydik sen, ben.

Boş ver! Kaçan kaçtı, gelecege bak!
Bazen çok ağladın, şimdi gülerek,
Omuzuma yaslan, sevinsin yürek,
Tam bir yanardağı gibiydik sen, ben.

Mehmet Semercio