Sen Bana Acıdan Başka Bir Şey Vermedin

Bir zamanlar içime ekilen umut tohumlarının, seninle birlikte solup gittiğini hatırlıyorum. Sen, hayat bahçeme girdin ve orada açan çiçeklerin üzerine karanlık bir gölge gibi çöktün. Her sözün, her hareketin, her bakışın bir diken gibi battı ruhuma. Sen bana acıdan başka bir şey vermedin; seninle olan her anım, çöl fırtınasında kaybolmuş bir kum tanesi gibi savruldu gitti.

Yüreğimin derinliklerinde bir zamanlar ışıldayan sevgi yıldızlarını karanlık bulutların ardında bıraktın. Her sabah, gün doğarken içimde bir umut kırıntısı doğardı, ama senin soğuk rüzgarların o kırıntıları daha filizlenmeden söküp attı. Seninle yaşadığım her gün, bir başka mevsim oldu; yazın ortasında kışın soğuğunu, baharın ortasında sonbaharın hüznünü getirdin.

Gözyaşlarım deniz oldu, fakat o denizde yüzmektense boğulmayı tercih ettim. Senin varlığın, içimde bir volkan gibi patladı; lavlar her yanı yakıp yıkarken, geriye sadece kül kaldı. Seninle olan anılarım, bir zamanlar canlı olan tabloların solgun birer yansımasına dönüştü; renkler kayboldu, sadece gri kaldı.

Sen, ruhumun haritasında kaybolmuş bir gezginsin; nereye gittiğini bilmeyen, hangi izleri bıraktığını fark etmeyen bir yolcu. Bana acıdan başka bir şey vermedin, ama belki de bu acının içinden kendi yolumu bulacağım. Küllerimden yeniden doğmak için, senin yakıp yıktığın her şeyin üzerinden geçeceğim. Ve bir gün, bu acıdan doğan gücü, yeniden parlayan bir yıldız gibi yüreğimin derinliklerinde hissedeceğim.