Sen Şiiri - Hüseyin Mustafa Güvendağ

şehirden gittim
adım kaldı geride ve sen
yalnız

-yaşamı korkularla örmeyelim
karanlıkları delmek zor değil
inanmazsan yürüyemezsin bile-

haraca bağlamışlar yaşamı
her soluk alışın bir kaç kuruş
satsam yaşamımı ödeyemem

pencereler açık kalabilir
begonyaların kokusu girsin içeri diye
kokuna karışsın diyeceğim aklım
sakınıyorum artmasından kırılmaların
seyrediyorum seni
bakışına anlam yüklemeden
yaşamımıza asla

-anlamsız olan
her şey gibi
bir hiçti zaten
evren bile-

gün sıcak olacak bugün
hani kemiklerimiz ısınacak bugün
neşeli olacağız bugün
küçücük dünyamızda
belki de mutlu olacağız bugün

tanıyamıyorum seni
sevgisiz biten çiçeklere su verirken
çocuklara bakıp kızmadan
bitap düşmüş halinle
her zil sesinde
derse mi girmeli ya da çıkıp
gelmemeli mi
derdindeyken
sinemada
ya da parklarda
yalnız bugün var

-ben bilmiyorum
ve sen de bilmiyorsun yarını
bugünler dün olurken her yarın bugün oldu
sevdiklerimiz birer birer yok oldu-

bugün yalnız sen kaldın
penceremde
fesleğenlere dokundum
kokusunu emanet aldım üstüme
kokuna karıştı aklım
kuş olmanın tanımında
rüzgar ve kanatları vardı
durgun bir havada
asılı kaldın
bir tüy vardı adında
uçtun penceremde