Sen Şiiri - Latif Epözdemir 2

SEN

Sen yüce Ağrının doruklarında
Dört mevsim bitmez karsın
Süphan’da serin rüzgar
Nemrutta deli baharsın.
Sen Mezopotamya’nın
Gül ovasında boy veren
Kan kırmızı bir gülsün,
Dicle ve Fırat usulca
Sökülür akar bağrından.
Sen soma Bradost’ta
Gölgesine sığındığım tek çınarsın
Revanduz’da kana kana
Suyundan içtiğim nazlı bir pınarsın.
Sen Kerkük’sün, Ramansın, yeryağsın
Dodan’sın, batmansın;
Nasıl anlatayım bilmem ki seni
Çağlara yazılıdır adın
Şarkılarda, ağıtlarda
Acılı nalınlarla söylenirsin.
Sen, emelim, umudum,sevdam
Damarımda kaynayan kansın;
Ki serinlerken ağustos sıcağında
Ormiye gölünde,
Dımdım Kalesinden bana haykıransın..
Sen Berzenci’nin feryadı
Seyid Rıza’nın direnci
Kutsal Saitlerdeki tükenmez umutsun
Cigerxwinde amansız sevdasın.
Sen dört bir yanı süngülerle çevrilmiş
Göğsünün orta yerinde
Kara bir hançerle
Vurulmuş..
Ortadoğulu bir incisin.
Sen devleşen umudum
Kükreyen sevdamsın
Sen benim ülkem
Özlemim gülistansın
Umudunla tarihi süsleyen
Sabrınla taş eriten
Bir anıtsın sen.
Sevdan bunca zaman
Dağlarına kazılı
Tarihin binyıldır kitabelere yazılı
Sen bitmemiş umut
Sönmemiş ateşsin,
Sen geleceğim,tarih bilincim
Tasam ve kederimsin.
Sen benim nazlı vatanımsın
Sen benim acılı destanımsın…