Sen Şiiri - Ayşe Şimşek 2

Bu gece ay her zamankinden daha karanlık.
Hafif bir kasvet ve sen, gece yarısı.
Başımı yastığa koyalı çok olmadı.
Duyduğum melodiyle irkilip seni yazmaya başladım.
Neden bilmem bu günlerde çok sık gelir oldun aklıma.
Öleceğimden midir yoksa döneceğinden midir bilemedim.

Dedim ya aklıma çok sık gelir oldun.
Bugün, bir an kendimi seni düşünürken buldum.
Pencereye koştum hemen.
Burnumu dayar dayamaz cama bir buğu oluştu.
Her zamanki gibi bir kalp çizdim üzerine.
Her zamanki gibi yamuk oldu.
Ben çizmeyi hiç beceremem bilirsin beni.
Hatırlıyorum senin de hiç şarkı söyleyemediğini.
Neyse…
Benim kalbe gelelim.
Çizdiğim şeye baktım uzun uzun.
Hayal ettim seni,
Yüzün kolay gelmedi aklıma.
Korktum.
Sonra belirdin bir anda.
Sevincimden ölecektim.
Anlayacağın,
Bugün seni unutmuş olmaktan korktum.
Korkum değiştirmiyor olacakları biliyorum.
Ama seni unutmak düşüncesi bile deli etmeye yetti,
Senden arta kalan aklımı.

Neyse, er geç geldi yüzün aklıma,
Kalbim ritmini arttırdı,
Bacaklarım ve ellerim titriyordu her zamanki gibi.
Nefesim daraldı.
Ben yine ölüyorum sandım.
Sen gelince aklıma böyle olur hep bana.
Dudaklarıma da sahip çıkamam.
Dişlerim de vurur birbirine.
Konu sen olunca hep böyle olur bana.
Birden çıktın karşıma,
Konuşamaz oldum.
Bir anda sevdim seni.
Seni düşündüm.
Hatta seni düşünmeyi alışkanlık haline getirdim artık.
Seni düşünmeden yaşamak şöyle dursun nefes bile alamaz oldum.
Ne yer ne içer oldum,
Anlayacağın sevgilim;
Sen benim en büyük sevdam, en büyük kıyametim oldun.
Geldin ömrüm oldun.
Gittin ölüm oldun.