Sen Şiiri - Yeşim Kara

Yokluğunun kaçıncı gecesi, sayamadım..
Sol yanımda bir sızı ile sarıldı elim yine kaleme.
Tükenmeyen lügatsın içimde,
Bitmeyen kalem..
Sensiz duyuyorum yine seherin ezan sesini!
Susuyorum, susturuyorum şiirleri.
Mevla ve sen diye başlıyorum..
Süzülüyorsun gözlerimden dudaklarıma.
Dönüp bakıyorum yüreğime,
Yine dolmuşsun içime.
Yine sensiz bir sabahı, sen diye bitiriyorum.
Birikti adına tuttuğum kalemler.
Nasılda çoğalmış şiirler,
Okudukça içim ağlıyor.
Bıraktığın yerdeyim.
Gece küsmüş ay üzgün, görünmüyor yıldızlar..
Son gözyaşıda aktı satırlarıma.
Yokluğunun serzenişini yaşıyor ruhum, dayanamıyor:
Mevla, Mevla, Mevla...
Kül çıkıyorum yine satırlardan.
Adını Sen diye bildiğim geceye sığınıyorum.
Bent bent akıyorsun gözlerimden.
Sözünü tutamadı,
Akıttı yine yaşlarını gözlerim..
Huzurla uyuduğum sabahlara varamıyor,
Sesinle uyanamıyorum.
Dile geldi yüreğim,
Sen diye bildiği geceye sordu:
Neredesin, nerde?
Ses yok, cevap yok..
Rüzgar bile esip uyandırmıyor sensizlikten,
Cevap alır gibi sevindirmiyor!
Uykusuzluğu sen sanıyor gözlerim, kapanmıyor..
Geceyi sen biliyor, sabaha varamıyor...
Sevdanı, gözlerini, yüreğini alıp yine başlıyorum;
Mevla ve Sen...
Hasretini koynuna alıyor yüreğim,
Sabaha sabır diye çıkıyor!