Sempati Duymasanız da Şiiri - Şule Akşit

Yok, bir sorun yok, duruyorum öylece.
Durmak ne zamandan beri sorun oldu?
Hep mi koşmak lazım, zihinsel ya da bedensel?
Durmaktan korkuyorsunuz çünkü ölümü hatırlatıyor.
Durmak da anlamlı bir eylem değil mi?
“Durmak” ve “eylem” kelimelerini aynı cümlede kullandığımı ilk kez mi görüyorsunuz?

Eğer çok uzun bir seferin sonundaysanız hele, durmaktan güzel bir hâl olabilir mi?
Basitçe durmaktayım...
Yani seyirde...

Her şey gibi insan da
Doğar, yaşar ve ölür.
Ölebilir lakin yok olamaz;
Dönüşür, bütüne katışırmış.

- Daldan düşen elma nerede?
- Toprakta.

Toprak elmaya sorarmış:
- "Benden çıktın, benden beslendin.
Yine bana geldin, gelirken ne getirdin?"

Elmaya göre cevap değişirmiş... 😉

Yolun sonunun gelmesi
Sorun değildi, değil mi?
Farz et ki rüzgardım, estim,
Kardım, eridim,
Yağmurdum, dindim,
Buzdum, çözüldüm...
Yani dönüştüm.
Dönüşüyorum; yeni ben’e gebeyim.

Zaten yüklü olana yük yüklenmez.
Saygı duymadığınızı biliyorum.
O erdemden yoksunsunuz.
İsteyip, mahrumiyetinizi yüzünüze vurmayacağım.
Lakin sempati duymasanız da empatinize talibim.

Vermezseniz de vermeyin efendim.
Rüzgar olup tozu dumana katarken de,
Yaprak olup savrulup un ufak olurken de,
Kuru bir daldan filizlenip güneşe gülerken de yoktunuz.
Varlığınıza hiç alışmadık,
Yokluğunuz gücümüze gitmiyor o nedenle.

Kalın kale duvarlarım mı var?
Evet, var.
Taşları da harcı da sizden,
Örmesi de benden oldu efendim.

İzninizle, çok lakırtı edemeyeceğim.
Malumunuz, gebeyim.
Hem anayım hem bebeğim.
Öldüğüm yerden, kendimden
Yeniden doğacağım.
Ölürken yoktunuz;
Doğduğumda da mümkünse görmeyeyim...

Şule Akşit
26.01.2024