Semirmiş Aşık Şiiri - Yusuf Çarkcı

Herkes duygularını sularken saksılarında
Benim nefretim, sevgilerimi linç ediyordu
Yüksek sesle fısıldanırken odalarda, sessiz çığlıklar atıyordum
Hasat zamanı gelmiş fikirlerimi, harmanlamam lazımdı
Bağışıklık kazanamazdı gırtlağım, sen hariç hiçbir şeye
Bir cevşen gibi taşıyordum seni daima yüreğimde

Dertlerin büyüğünü gördükçe, kendi dertlerimi küçültüyorum
Lakin suyu gördükçe susuyordum sonrada susuyordum
Kendimi şarj etmem gerekti
Pili bitik bir oyuncağın olamazdım

İnsanlar detektörlerle yaklaştılar bana
Perdelerimi örttüm herkese, pencerelerim kör kuyu
Hiç ötmedim bildiklerimi ve örselenmiş duygularımı
Sonra gözlerime sondaj vurdular
Bir senin kaynaklarına ulaştılar kalbimden gelen
Dondurucumdan dondurmalar sundum onlara
Eritsem erimiyordu, kırsam kırılmıyordu

Evet, semirmiş bir âşıktım bir zamanlar
Çatısız muhabbetlerimle, her bardağı doldururdum
Kendimi ciltleyip tozlu raflara kaldırdım
Şimdi sevgilerimi kumbaramda saklıyorum
O gün gelince birine açacağım elbettte