Şemikler köydü Şiiri - Hakan Özüçelenk

Yaprak dökümü zamansız başladı.
Dalında durması gereken yaprak azaldı.
Caminin önü kalabalık , lokma dağıtıldı.
Erken giden ağabeyim, özlem ile anıldı.

Çocukluğumun canlı tanıkları oradaydı.
Şemikler köydü, tarlalar yeşile boyandı.
Herkes eski anılarını anlatıp yaşadı.
Ama bu kez ağabeyimin koltuğu boşaldı.

Geçerdik hep onunla. Şemikler camii ķüçük..
Sokaklar dar, evler tek, bahçesi büyük.
Sokak lambaları az ışığı düşük.
İzmir Karşıyaka Şemikler'i böyle gördük.

Aşk orada ,pazarda gördüğüm göçmen kız.
Aşkımın geleceği kaplumbağadaki kız.
Kim aldı ? Kim götürdü? Kim hırsız?
Şemikler artık doğadan irak yalnız.

Binalar büyüdü, bahçeler beton, ağabeyim öldü.
O çok eskiden çocukluğunda güzellikler gördü.
Benim ağabeyim öldü, toprağa gömüldü.
İzmir Şemikler mahallesi buna çok üzüldü.