Sema Zincir Kanmış Şiirleri - Şair Sema ...

Yalnızlar sokağında yürüyorum
Yüreğimde tarifsiz kederler
Derin derin yudumluyorum yalnızlığımı!

Kaldırımda saçı-başı dağınık
Bağrı açık bir adam

soruyorum bazen kendi kendime;
benim emek verilerek toplanmış,
acımasızca bastırılmış yaşantımı
hangi sarsıntı çözebilir diye?

tüm yeryüzü ağırlığı üstümde sanki,

Hayatın acımasızca karşımıza dikilen şartları
Ne kadar dirensek de
Çılgınlıklarımızı paylaşacak
Birilerini aramaya iter bizi…
Öğrendim ki;
Tek ihtiyacımız olan sıcacık bir el

Her gün aydığında,
Sana;
Her “Günaydın! ' dediğimde..
Bir sabah güneşinin aydınlığını görüyorum,
Gülümseyen o sevgi dolu gözlerinde,
Sana;

yüreğin değildi ki,
gözlerindi seni ele veren...
dar bakışlarda körelttiğimiz
yediveren gülleriydi feda ettiklerimiz

iki nokta koy istersen,

şirin, bembeyaz bir evdeyim...
bahçesinde güller, mandalinalar
canım kadar sevdiğim deniz
içime sindirdiğim iyot kokusu

şimdi;

bi sözcük okumuştum

'gülümse, ne düşündüğünü bilemesinler! '

ben hep gülümsedim hayatımda...
ne düşündüğümü,

yalnızlık bir tutkudur yüreğimde
yakar, kavurur, paylaşılmaz!

çöker içime kor gibi dağlar yüreğimi
çığlık çığlığa bir isyandır yalnızlık!

Fabrikada, işçilerin yanındayken,
“Seni seviyorum lan! ”
Diye günde üç-beş defa telefon edişini,
Akşam yemeğimiz varken,
“Benim canım karım, evde sıkılmıştır,
Hadi gel, dışarıda yiyelim “ deyişini,

madem ki
vakit akşam,
açılsın gizli sofram...
gelsin kadehte rakım,
derken...
vazgeçiyorum!