Sema Coban Şiirleri - Şair Sema Coban

_'Elif 'gibi dik olmaktı boşuna izah, h/âlâ kapındayım._


Pejmurde gönül ne laf anlamazsın! Varlığından bi-haberken neden bu doymazlığın? ' Yine gel ' hitabından mıdır bu ukalalığın? Sevgiliye sürünerek değil koşarak gidilmeli... Susmuş bütün âlem ezan deminde, kibrin yakmış dilini var mıyor söylemeye.

Öyle bir sevgili isterim ki...
Gidişinde kıyametler kopmalı, gelişiyle mahşeri kurmalı hüçrelerime
Nefesiyle tutunmalıyım bugüne.. Sokak çoçukları gibi gezmeliyiz cihanı
Seni beklemek sıratı geçmek gibi terletmeli.
Vakumlamalı kurumuş dallarımı kırmadan kanatlarımı,
Kuçakladığımda üşütmeli Cehennem ateşi gibi bedenimi titretmeli

- I -

Bilmeliyim

Yarım kalmış nefes miydin
Kâf dağı’nda

yüreğime ışığı çalınmış umut çöker
aldatıldım
üç adımlık gözyaşım
kurumadan önce
yazgım / alın yazıma emanet

.............................leblebi döver, ölüm
.......................sözde insan biter
.................hüküm mü?
.......................emanet meydanında
.............................eşkiya gibi hesapsız
......................................kızılcık şerbeti içer

Azrail kum saatime bakar

Duydun mu?
Gem vurulmuş dudaklar

Yıkın! tövbe taşlarını

Acılarına yetişilmiyor / saçılmış kuş tüyü gibi bayramlık


Vuslat aleminde bukalemun hallli Âdemlikten / u t a n ı y o r u m

ninnimiz bomba

gözyaşlarımızla sulasakta
bu’ra kayıp ada.

binlerce mevta ekledik bağırmamıza

ölüm bile gögün yangınlarına sır olmalı

f e t t a n
dünya

köşeye kıstırsan da geceyi,

Pantolon paçana yapışmış, eksik etek yaralı ceylanın;
Özensiz büyüyen çocukluk duvağımı sökülmüş suretlere asıp, buz tutmuş kaldırımlarda
Yağmur çiçeği büyütüyorum, işgal altındaki pay edilmiş bedenime bakmadan...