Şem ile Pervane Şiiri - Nuri Peksöz

Ateşin halesinde sema kurulur,
Hiçliğe çağırır şem pervaneyi.
Can sunanlar bu yoklukta dirilir,
Bırak, zindan bilsin kem, pervaneyi.

Ezeldeki ahde bir dönüştür bu,
Sonu ebed olan tükeniştir bu,
Karanlığa karşı direniştir bu,
Eyler Hakk yoluna ram pervaneyi.

Şemin aynasında özünü gördü,
Birden fakrın libasına büründü,
Hasret amansızdı, hasret derindi,
Sarmıştı ezelden gam, pervaneyi.

Zindanı ebedi yurdu sanırdı,
Mecazı aşk ile çalkalanırdı,
Sığaya çekilir ve kınanırdı,
Nadanlar eylerdi zem pervaneyi.

Ateşi görünce “suyum bu! ” dedi.
Tevhide boyandı, “son arzum” dedi.
Aşkın kime diyenlere “hû” dedi.
Bilmez ki alemde ham, pervaneyi.

Ebedi sükûttur canın ülkesi,
Dedi ki: “Bu yangın kalbimin sesi.”
Ateşe dokunan ölüm busesi,
Sevmez mi bilirsin şem pervaneyi?

Atba, bu alevler cana bengisu;
Nedir bu sendeki yokluk korkusu?
Söyle son nefeste benim zikrim “Hû”
Görürse ağlasın kim pervaneyi.
Nuri Peksöz