Şem'î Hâle Şiiri - Osman Furkan Karakuş

Ağaç dalları eğilmiş, bakıyor pür-hâleye,
Gök sefâ çekmiş, nazar kılmış o meh-işgâleye.

Aşk ile yanmış gönül, nûr olup düşmüş semâ,
Bir tecellîdir zuhur eyler bu âb-ı bâleye.

Ârifin cânı fenâda, her nefes sır perdesi,
Düştü cânâ bâkîye, erdi o ol mâleye.

Ey hakîkat pür-kemâl, bir nazar eyle yetîme,
Nûr-i Rahmân’ı dile, aşk ver o bî-hâleye.

Gönlüm üryân gezdi deryâ, âb-ı kevser içmeye,
Her nefeste yandı cân, düştü aşkın sâleye.

Sûkût eyler cümle eflâk, lîk aşk her dem söyler,
Bu cihân fânî fakat bâkî kalır meh-mâleye.

Zerre idim, şem’ oldum, düştüm aşkın lâleye,
Aşk-ı Hak’ta yok olan, erer ancak hâleye.

Varlık biter, aşk kalır, nûr olur cân cân içinde,
Bâkî olan haktır ancak, fânî düşer mâleye.