Selvim Şiiri - Nurten Hıdıroğlu

Selvilerin gölgesinde, uzanmış yatıyorsun.
Selvim benim.
Seni nasıl özlediğimi bilmiyorsun.
Bilsen de,çaresizsin.
Gittiğin yerler uzak,
İstesen de gelemezsin.

Hani sen saçmalayınca, ben kızardım ya.
Hani sen bana hep, ruhsuz derdin ya.
O zaman söyle be kara gözlüm
Neden içim acıyor böyle.
Hani sen sevgime inanmaz,
Devamlı,
“Beni seviyor musun Nure “derdin ya.
Ben hem Nure ismine,
Hem de çocuk gibi soruşuna kızar,
“Büyü artık kızım,üniversitede değiliz.”
Derdim ya.
Ama bak şimdi sorsan, kızamam ki sana.
Ama bak şimdi saçmalasan,
Annelik taslamam ki sana.

Hep neşeli şen şaklaktın.
Kahkaların doldururdu odaları
Bir tek,gülümsemen gözlerine ulaşmazdı senin.
Hep hüzün vardı kara gözlerinde.
Sadece oğluna bakarken,
Silinirdi o hüzün.
Bırakıp giderken onu,
Yüreğini de bıraktın, değil mi?
Hep sevilmemenin acısını yaşardı için.
Yüzünü bile hatırlamadığın,
Sadece resimlerden tanıdığın,
Anneni özlerdi yüreğin.
Burnunda tüterdi ana kokusu, bilirim.
Sen sadece bu hayattan, sevgi istedin.
Küçücük yüreğinle,
Sen herkesi çok sevdin.

Ben artık Bursa'da yaşasam da,
Çekirge'ye uğrayamam.
O Kumla sahillerinde,
Sensiz dolaşamam..
Olmadı be kara gözlüm
Sözünü tutmadın sen.
Ama ben tutacağım sözümü Selvim.
Sinema salonları dolup taşacak.
Senin kısacık yaşam öykün.
Filmimde hayat bulacak.
En önde yer kapıp,
İzler misin be Selvim.

Hani torunlarımızı sevecektik.
Seksen yaşında sahilde oturup,
Çekirdek çitleyecektik.
Yine komiklikler yapıp,güldürcektin beni hani.
Ben yine sana “büyüsene kızım” diye kızacaktım.
Ama şimdi olsan burda, kızamam ki ben sana.
Oysa yatıyorsun şimdi,
Uzanmış selvilerin gölgesinde.
Hani kimse sevmiyordu seni Selvim
Kalk bir bak cenazene.
Bu kalabalık senin için değil mi?

Aradığın mutluluğu, eminim artık bulursun.
Selvilerin gölgesinde,huzurla uyursun.