en büyük korkusu yalnız kalmaktı
ve hep yalnızdı yaradılışından
korkutmaktan korkup saklandı
zaten hiç olmadı yaklaşanı.
bir kuş, bir yaprak, bir ışık reyonu mu
seni bana hatırlatan?
bir koku, bir gülüş, duş şarkıları
ya da olmuşlar kadar olamamışlar gibi
uçan balık, yüzen kedi
sahi
sürekli yorgun bir prens
tek isteği sonsuz uyku
her yerden dürtüyorlar
şuraya koş oraya
isteksizce yürüyor
yine denileni yapıyor
bütün olay sıradaki girecek olan kalbine,
bir öncekini unutturacak olan odur.
o ki imkansızları bile unutturur.
sanma ki kaldın o tek tende, gülüşte
taze dokunuş tebessüm
unutulmazı unutturur.
uğraşırdık sabah akşam seninle
akşamki ay ışığını çıkarmaya.
bir güne neler sığdırabilirdik
bir gün ki onca ayrılık
hep o günde yaşandı.
sonuçta hazin son hızlıca yaklaşıyordu
bir ferdimiz daha uzaklaşıyor uzağa,
dengimiz dediklerimiz uzaklaşıyor uzağa.
derdimiz kalanlar, kalsınlar iyi hoş
ama bunlar da ayrı dert
içimiz pek mayhoş.
ne dengi kaldı ne rengi
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!