Selimiye Camii Şiiri - Hüseyin Avni Cengiz

-Ferhat Tamir Bey’e-
Edirne sen yüce mâbedlerin sınır şehiri
Asıl Selîmiye'nin başkadır gözünde yeri
Bu şâheser başa baş tâcı; rûha zevkiselim
O mâbedin koca bânîsidir ikinci Selim
Sinân soyar taşı yekpâre ufka dek götürür
Felek, Sinân’la tecessüm eden dehâyı görür
Mekân, dîn-i mübînin ki en güzel yeridir
Sekiz sütûna binen kubbesiyle hep yenidir
Akıncı, ric’ate mecbûr olunca her kara kış
Bu câmi ceddi Rodop Dağları’nda karşılamış
Minârelerle sanırsın ki nâzenîn kuğu
Sanâyi öncesi mîmârinin bu son doruğu
Cenâbıhak eli Türk’ün büyük hediyyesidir
Bedîi san’atımız bin yılın bakıyyesidir
Bu câmi gül çağının arza mührüdür vurulu
Safir duvarları nâdîde parçalarla dolu
Adıyla Hakk'a adaş türlü türlü lâleleri
Ve devrilip geri dönmüş hilâle sanki biri
O elma Âdem’e telmîh için durur çinide
Ki her mecâz hakîkat beyan eder geride
“O göklerin ve yerin nûrudur” ibâresinin
Önünde pencereden oynaşır ışıkla zemin
Çiçek çiçek yine hünkâr mahfilinde bahar
Denir ki orta şadırvanda kutlu zem zem akar
Bu hoş şadırvana nâzır yukarda çarkıfelek

Sinân bir deyiver hâlimiz ne olsa gerek
Niçin bugün sana lâyık değil eserlerimiz
Niçin kesildi de âhenk dağıldı her yerimiz
Atık cürûfu yüzer geçmişin bugün derede
Ya estetikte tevârüs eden dehâ nerede
Hayır, sürer gece iklîmi anca fecre kadar
Bu inkıtâ süremez hâkezâ ta haşre kadar
Şükür ki biz külümüzden alev alır ağarız
Güneş olur medeniyyet göğünde Türk doğarız