Selim X özüm 2 Şiiri - Selim Jinoko Ergin

Selim Ergin, küçük yaşlardan itibaren oyunlarla büyümüş biriydi. Onun için oyunlar sadece eğlence değil, hayattan kaçışın ve kendini ifade etmenin bir yoluydu. Saatlerce ekran başında kalabilir, kazandığı her zaferde gerçek hayattaki eksikliklerini bir anlığına unutabilirdi. Sessiz, içine kapanık bir yapısı vardı; duygularını kelimelere dökmekte zorlanırdı ama kalbi oldukça derindi. Selim’in hayatındaki en büyük duygu ise Özüm’e olan aşkıydı. Bu, sıradan bir hoşlanma değildi; Özüm onun için her şeydi. Onun gülüşü Selim’in gününü aydınlatır, sesi içindeki karmaşayı sustururdu. Selim, Özüm’ü uzaktan sevmeyi kabullenmişti çünkü hislerini anlatacak cesareti hiçbir zaman tam olarak bulamamıştı. Onu mutlu görmek istiyor ama aynı zamanda her geçen gün biraz daha içten içe yanıyordu. İşin en acı tarafı ise Özüm’ün kalbinin başka birine, Melik’e kaymış olmasıydı. Selim bunu öğrendiğinde dünyası sessizce çöktü. Ne büyük bir kavga çıktı ne de dramatik sahneler yaşandı; Selim acısını içine gömdü. Oyunlara daha çok sığındı, geceleri daha uzun sürdü. Melik’i kıskanıyordu ama Özüm’ün mutluluğunu da elinden almak istemiyordu. Zamanla Selim, aşkın her zaman karşılık bulmadığını ama yine de insanı olgunlaştırdığını öğrendi. Özüm’e olan duyguları azalmadı, sadece şekil değiştirdi. Acıdan güç çıkarmayı, yalnızlıktan kendini tanımayı öğrendi. Selim Ergin’in hayatı büyük bir aşk hikâyesiyle değil, sessiz bir kabullenişle ilerledi. Ve belki de onun hikâyesi, sevmekten vazgeçmeyen ama kırmamayı seçen insanların hikâyesiydi.