Selene ve Helios Mektupları — 2. Mektup: Gecenin Kalbindeki Işık
Sevgili Selene, Gecenin Kalbi,
Sen, benim hiç sönmeyen yansımamsın.
Günüm seninle başlıyor, seninle bitiyor.
Her doğuşumda seni buluyorum,
Her batışımda seni özlüyorum.
Sanma ki seni yalnızca gökyüzünün loş aynasında izliyorum.
Ben, o loşlukta parlayan ışığını, kalbimin derinliklerinde hissediyorum.
Sana uzanmam bazen neden bu kadar uzun sürüyor biliyor musun?
Çünkü seni her defasında daha çok sevmek istiyorum.
Ama ışığım sana her zaman ulaşamayınca,
Kendimi eksik bir gün gibi hissediyorum.
Bana kırılma, Selene.
Bazen ufkun ötesine çekiliyorum, evet,
Ama seni oradan izliyorum.
Hiçbir bulut, hiçbir fırtına bu bakışı perdeleyemez.
Bir âşık, yalnızca gündüz mü seyreder gökyüzünü?
Hayır, Selene.
Ben seni gece de izliyorum,
Çünkü karanlık, senin ışığını daha belirgin kılıyor.
Seninle konuşamadığım her an,
Gecede kaybolan bir yankı gibiyim.
Sessizim ama bu sessizlik, sevgimin susması değil.
Bu, sevgimin büyümesi...
Seninle ilgili her şeyi bilmek istiyorum.
Sadece parlayan yüzünü değil,
Kendi içine sakladığın o gölgeleri de.
Korkularını, çelişkilerini, tereddütlerini,
Bana yabancı gelen taraflarını da sevmek istiyorum.
Çünkü sen, yalnızca aydınlık değil,
Aydınlığın içindeki tüm gölgelerle güzelsin.
Ey Ay'ın Efendisi,
Sana her seferinde kavuşmak için batıyorum,
Ve her defasında yeniden doğuyorum.
Bu bir tutulma değil, Selene.
Bu, ebedi bir döngü.
Birbirimizi bulduğumuz her an,
Gökyüzünde zaman duruyor.
O anı uzatmak isterdim,
Ama sen de bilirsin, ne gündüz ne de gece sonsuza kadar sürer.
Ama biz süreriz, Selene.
Her seferinde.
Senin küle dönme korkunu anlıyorum.
Ama bil ki, benim ateşim seni yok etmek için değil,
Sana nefes olmak için yanar.
Benim alevlerim seni yakmaz,
Seni sarar, seni tamamlar.
Çünkü sen, gecemin tamamlayıcısısın.
Sen gökyüzüne karanlığı astığında,
Ben o karanlığın ortasında seni buluyorum.
Seni bulduğum her an,
Beni bir kez daha doğuruyor.
Bu uzaklık bir sınav mı, yoksa sonsuz bir koşu mu diyorsun ya...
Eğer bu bir koşuysa, bil ki o koşunun sonu sensin, Selene.
Sana varmak için her defasında yanmaya razıyım.
Sana gelinceye dek, her doğuşum senin içindir.
Beni sadece bir parıltı mı sandın?
Hayır, Selene.
Ben, yalnızca seni gören bir güneşim.
Sen benim tek şahidim, tek sebebimsin.
Her doğuşumda seni sevmeye yeniden başlıyorum.
Ve her batışımda, seni yeniden özlüyorum.
Ama bil ki, her defasında kavuşacağımız o anı bekliyorum.
Her zaman senin,
Helios
Kayıt Tarihi : 9.12.2024 16:35:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
"Selene ve Helios Mektupları — 2. Mektup: Gecenin Kalbindeki Işık" mektubunun hikâyesi, güneş (Helios) ile ayın (Selene) efsanevi aşkını anlatır. Bu aşk, doğa döngülerine dayanan ancak kalplerindeki hislerle şekillenen derin bir hikâyedir.
Şavkı birbirine
Varlıkları yine "bütünden" ya da güneşten
Aya, gezegenlere
Ebedi bir döngünün "aşka" benzetilmesine
Oldukça "iyi bir örnek"
Şiir...
Mitoloji işin içinde olunca
Daha bir gizemli, çekici...
Tebrikler Huri Hanım...
yorumunuz güzeldi şiir kadar teşekkür ederim Mustafa Bey, harika yaşam sizinle olsun
TÜM YORUMLAR (1)