Selene ve Helios Mektupları -1. Mektup

Selene ve Helios Mektupları — 1. Mektup: Işığa İlk Sesleniş

Ey Güneşin Efendisi Helios,
Beni aydınlatan ışığın, bazen gözlerimi kamaştırıyor.
Sıcaklığında erirken, soğuk bir rüzgâr gibi geçiyorsun içimden.
Beni sevdiğin anlarla, sustuğun anlar arasındaki o ince çizgide,
Kendimi kaybolmuş bir ay parçası gibi hissediyorum.

Seninle dolduğum geceler var,
Her yıldız senin varlığını fısıldar bana.
Ama bazen, uzak bir ufka çekiliyorsun,
Beni, soğuk karanlıkta kendi gölgemle baş başa bırakıyorsun.

Söyle Helios,
Bir aşık, göğü yalnızca gündüz mü seyreder?
Gece de buradayım oysa,
Her fısıldadığım dua, sana varmak için çıkıyor dudaklarımdan.

Bazen seni öylesine tanıyorum ki,
Yüreğindeki gizli savaşları, sessiz çığlıklarını hissediyorum.
Ama bazen de,
Yabancı bir kıyıya vurmuş dalga gibi, seni hiç tanımamış gibi hissediyorum.
Senin suskunlukların, benim içimde kopan fırtınalardır, Helios.

Ey Güneşin Ateşi,
Her sabah seninle uyanmak istiyorum.
Ama her gün seni yeniden bulmam gerekiyor,
Bu aşk bir güneş tutulması mı, yoksa ebedi bir doğuş mu?
Söyle, seni bulduğumda kaybetmek zorunda mıyım?

Bil ki,
Seninle kavrulurken, bazen küle dönmekten korkuyorum.
Ama yine de her gece,
Gözlerimi sana açıyorum.
Çünkü ben, ışığın gölgesine âşık bir ayım.

Seninle karanlıklarımı göğe astım,
Gecenin kollarından gündüze yürüdüm.
Ama bil ki,
Gün doğduğunda bile özlüyorum seni.

Sana her defasında ulaşmaya çalışırken,
Bu uzaklık bir sınav mıdır?
Yoksa, sonsuz bir koşu mu?
Eğer öyleyse, bil ki yorulmam, Helios.

Söyle bana,
Gökyüzünün tanıkları arasında,
Beni sevdin mi gerçekten?
Yoksa sadece bir ay ışığı mıydım,
Gündüzlerin parıltısına yenik düşen?

Ama bil ki,
Her doğuşunda seni sevmeye yeniden başlayacağım.
Beni yakıp geçen alev olsan da,
Işığında kaybolmaya razıyım.

Her zaman senin,
Selene