Sel sebil Şiiri - İlyas Kaplan

bitmeyen saatlere of
yine esirim, neticesiz med-cezirlere
aboneyim namütenahi sessizliğe
hiç vakit geçmiyor

buz parçası gibi dağılırım ,darmadağınık
ruhumda hüküm süren acı sulardan alırım zehrimi
dalarım zifiri karanlık hayallere
düşlerim zincirlendiğim rotasız gemilerle uzakları

sarsıntılı bir asma köprüde yürümeye zorlanırım adeta
fark edilemeyecek kadar küçük sarsıntılarla
ay dünyanın çevresinde dönerken
bir ayda bende döner

çığlıklar duyarım
her an bir yerlerde kıyametler kopuyor olmalı
ezelden ebede akıp gidiyor her şey
rabbani bir armağan
yepyeni gezegenler yepyeni cennet ve cehennem

en sevdiğim ninnilerin koynunda uyurken
gölgeme içimin voltajından enerji vererek
açarım sonsuzluğun kilidini
öncesinde yaşadıklarım ve sonrasında yaşayacaklarım adına
soranlara tek kelime söylüyorum la edri

önümde yol düz olsa da, bu sefer dik çıkıyorum
bir fatiha boyu yol almış,
derunumda ki gezegenlerde, bir menzile varmış gibi
tüm darbeler her cepheden bana hücum ediyor
bir kelebeğin kanat çırpmasına benzer
kölesiyim özgürlüğün

zindan yüreğimde ,bir de cellat mevcut
ölüme götürüyor ıslak kirpiklerimden süzülen damlaları
günahlarımı döktüğüm avuçlarımda gül rengi sevdaların
bu kadar anlamsız olacağını bilemezdim
azabını çektiğim

uçsuz bucaksız hayaller kurarım
geceler boyu uykusuz
tutsaklıktan kurtulup arınmak için
anlatırım kendimi,kendime
gitmeden önce yolcular gibi

redfer