Sel Felaketi Şiiri - Mehmet Cıngır

Yarıldı gökler,
Korku yağıyor sağnak sağnak
Ölüm indirmede gökler
Ölüm fışkırmada yer.
Yağmur,tipi,kar,fırtına,dolu…
Yıkılıyor sanki Anadolu.
Göz gözü görmüyor,
Ölüm doluyor bodrum katlara,
Önüne ne gelirse alıp götürüyor sel
Suyun içinde umuda sallanıyor bir el
Belli ki yardım istiyor.
Sular üç santim daha yükselse
El görülmese ölüm kesin
Yüreği ağzına geliyor herkesin.
Hortumun ucunda can buluyor bir can,
Başka bir hortumda can veriyor insan.

Bağrışmalar,çağrışmalar,feryatlar!..
Birbirine karışıyor.
Çığlık çığlığa insanlar!
Şaşkınlık içinde hayvanlar.
Ekipler soğukkanlı; fakat
Saniyelerle yarışıyor.
Vuuuu! vuuuu! vuuuu! Fırtına!
Ağaçları yerinden söküyor,
Çatıları uçuruyor,
Sel arabaları sürüklüyor,
Arabalar selin önünde
Fındık kabuğuna dönüyor
Sel duvarları yıkıyor…
Elektrik kesiliyor,
Lambalar sönüyor…
Diğer taraftan hortum çıkıyor,
Önüne ne çıkarsa havaya uçuruyor.
Dolu ceviz büyüklüğünde…
Arabaların tavanını deliyor.
Şimşekler çakıyor,
Yıldırımlar düşüyor…
Bulutlar bütün suyunu boşaltmak istiyor sanki.
İnsanlar ve sokak hayvanları telaşla
Oraya buraya kaçışıyorlar.
İnsanlar havaya uçmamak için önüne ne çıkarsa
Tutunmaya çalışıyorlardı.

Seller bodrum katlara hücum ediyor,
Dehlizlerde can pazarı yaşanıyordu.
Dışarda kızılca kıyamet kopuyor,
Gök gürültüsünde camlar tir tir titriyordu.
Ekipler büyük bir cesaretle sulara dalıyor,
Büyük bir kahramanlık örneği gösteriyorlardı.
Fakat göğün öfkesi devam ediyordu.
Ekipler yaralıları kurtarıyor,
Ve ambulanslarla hastaneye gönderiyordu.
Ölenlerin yakınlarına başsağlığı dilemekten başk
Yapacak bir şey kalmıyordu.

Bir süre sonra yağmur duruyor,
Rüzgâr diniyor,
Göğün öfkesi geçiyor,
Ortalık sakinleşiyordu.
Rabbim bir daha böyle bir felaket yaşatmasın.
Amin.