Şekerli Şiir Şiiri - Mehmet Cahit Kuzu

Umudumu hayatımın son yokuşuna saklıyorum.
Ceplerimde erimiş şekerler ordusu var.
Ceplerimde çürümüş keşkeler ordusu var yabancı.
Onları elbise dolabımda saklıyorum.
Şimdilik korkacak pek bir şey olmasa da,
Son umudumu kullandığımda,
Elbise dolabımda yer kalmadığında yani…
Çırılçıplak çıkacağım yabancılar ordusunun karşısına.
Şimdilik korkma…
Hâlâ keşkeler ve yabancılar biriktiriyor olsam da,
Şimdilik korkma.
Bizim evimizde şeker hep eksikti.
Babam isterdi ki küllüğü hep boş olsun.
Annem çay dökülünce şekerli miydi, diye sorardı dökene.
Sonra ben 20 yaşımın son çeyreğinde bir yabancılar ordusuna
sordum aynını.
Üzerim giyinikti ama ceplerimde erimiş şekerler vardı.
Yangınımız evimiz kadardı ve babamın küllüğü hep dolardı.
Benim neyden bahsettiğimi kimse anlamıyordu ve babamın
küllüğünde artık benim de sigaram vardı.
Bu şekerleri eritmek kolay olmadı.
Ne zaman bir tanıdık anlamasa beni şekerli miydi, diye sorardım.
Ne zaman bir tanıdık tanımasa beni çayım dökülmüş gibi
bakardım.
Benim çayım şekersizdi yabancı.
Ama anneme göre eğer çay şekerliyse sorun vardı.
Hemen köpüklü bir su yapar acının üstüne koşardı.
Ve ne zaman bir tanıdık yabancılaşsa aniden,
Gözlerim köpüklü su ile koşan annemi arardı.
Sevgili Yabancı,
Benim umudum elbise dolabıma sığmazdı.
Keşkelerimi katladığım tozlu raflara vedaları sığdırdım ben.
Sevgili Yabancı,
Benim tanıdıklarım beni hiç anlamazlardı.
Hayatım boyunca bir yabancılar ordusunu yudumladım ben.
Şimdi hayatımın son yokuşunu bekliyorum.
Asıl tanımam gerekenin hayat olduğunu anladığımdan beri,
Son yokuşa taze bir umut saklıyorum.
Keşkelerle büyüyen ben,
Hayatımın son yokuşuna,
Tanıdık bir Yabancı’ya mektup yazıyorum.
Şekerliydi Yabancı.
Umudun kırmızı halısına dökülen tüm çaylar şekerliydi.