Şehrin vicdanı Şiiri - Atila Yalçınkaya

Şehir derin uykusunda,
sefiller misali dolaşıyor itler.
aranır öteden öteye,
havlar durur korkusuzca,
böylece arar rızkını.

aynı sokakta, donmuş zaman aralığında;
her şeye inat mağrurca yürür bir çocuk.
Babasının gölgesine yapışık,
bir yay gibi gergin,
bir o kadar da yorgun.
Yürür hedefine gecenin karanlığında,

Karanlık insana inat,
gece ona hem hayat, hem memat,
bir ümitle eğilir çöp yığınlarına.
Böylece bel vermiştir garip ve muhteşem babasına.
Hayallerini de sürükler yüküyle, peşinden ağlayarak,
bir İstanbul ayazında.
O çöp senin, bu çöp benim diyerek,
çeliğe verilen su misali, çelikleşir bedeni.
Boğazın serinliğine karışırken şafak,
seyreder bu güzelliği hayallere dalarak,
Hırsla adımlar sokakları emeğini alarak,
Dolaşır durur cadde sokak,
Gah yayan, gahı yalın ayak.

Çöp toplar babasıyla çocuk.
Şehrin vicdanı sanki,
Geçer paha biçilmez yalıların önünden!
süzülerek...
Bu dünyada olup biteni.
Hatırlatır herkese, alenen apaçık.
İlgisiz bakışlara, nefret kurşunları olan bakışlarını
yağdırır acımasızca.
bir nebze daha yabancılaşmıştır şehre.

Her şeye rağmen devasa bir kamet,
Bir baba vardı önünde,
Birde devam eden hayatı.
Mihnetsizce karıştırır çöpleri hışımla, onuruyla bir yaşam,

Onu hayal dünyasından uyandıran,
Ansızın başlayan ezan.
Allah-u Ekber, Allah-u Ekber..Bir bahar doldurdu yüreğini.
bir duvar dibine bırakıp emeğini,
usulca adımladı abdest mahfilini,
Ruhunu arındırdı, serin berrak sularla,
Tekbire durdu Rabbine dualarla,
Secdeye varan babasının seyrine daldı
İhlasla eline bir tespih aldı,
Kehkeşanlarla birlikte Rabbini zikre daldı
Şehir artık onun için, çok çok gerilerde kaldı,
Rabbin huzurunda öylece kala kaldı.