Şehrin Solgun Düşleri Şiiri - Ferhat Parlak

Gittiğinde gölgeler soluverir, yıldızlar yiter
Bir fırtınaya dönüşürüm, geceye karışırım
Belki yanlış zamanlarda rastladık birbirimize
Kırmızı bir hüzün gibi dağılır tüm ışıklar
Biz mi kaybolmuştuk, her köşe bir hatıraydı
Titremez miydik sabaha karşı uyanırken
Sen olmayınca kim sever gülleri
Kuşlar nerede barınır, gün biterken
Suskunluğunu dinliyorum şimdi, nefesinle doluyorum
Sustuğun yerde bir şeyler kırılıyor içimde
Beklemekle doluyor sokaklar, düşüncelerinde kayboluyorsun
Adını yazıyorum yıkık duvarlara
Öpüştüğümüz her köşe seninle anılıyor
Bir de seni ekliyorum rüyalarıma
Sessizce gezelim şehir boyunca
Belki bizimle parlar tüm sokak lambaları
Geride kalan anılar soğur, eksilir
Tanıdık yüzler yalnız kalır, hatıralar donar
Onları kalbimize alır, ısıtırız
Her akşam hayatın yüküne katlanırız
Gittiğinde kar düşer avuçlarıma
Bir hüzün sessizliği kaplar burayı
Reklam panolarında yanar solgun ışıklar
Her geçen gün umutlar azalır, gözden kaybolur
Ve ölü kuşlar dizilir tezgahlara
Menekşeler, güller yerine solmuş yapraklar
Bir su sesi, bir fesleğen kokusu şimdi uzak
Yangınların izleri kalır gençliğin hatıralarında
Şehir kahvelerinde hüzünlü bir duman
Sis ve keder çöker tüm meyhanelere
Bu şehrin kimliği belli artık, sessizliğinle
İsyan ederim milyon kez, bilmez misin
Yanımda kal sen, ellerin sıcacık kalsın
Devriyeler yine basar karanlık evleri
Gidersen yıkılır bu şehir, kuşlar da ölür
Bir sessiz çığlığa dönüşürüm her yerde