Şehrin Renkleri ve Gölgeleri

Bir şehir var ki sokakları,
Hikâyelerle dolu, ama boş,
Her köşesi bir sır,
Her rüzgârda savrulan bir yalan.

Gözlerimde tozlu bir hatıra,
Binalar, birer taş yığını,
Çatlak duvarlar, zamanın yüzü,
Herkes burada bir başka maskeyle,
Kendini bir oyuncu sanır.

Yürürken yürümek zorunda kalırım,
Adımlarımda bir hapiste hapsolmuş ruh,
Dört duvar, her bir sokak;
Yalnızlığın gölgesinde kaybolmuş,
Belki de kalabalığın ortasında.

Bir kafede oturmuş, bekleyen yüzler,
Yanımda bir fincan kahve,
Ama tadı yok;
Hayatın acısı bir yudumda,
Tatlı sözü de efsane gibi uçup gider.

“İnsanlık yüreği,” diyor bir ses,
Kimi gülümseyerek, kimi gözyaşıyla,
Büyüyen şehir, küçülen kalpler,
Görmek istedikçe, görmemezlikten geliriz.

Bir duvar yazısı, “Burada çok mutluyuz!”
Duran bir yıldız gibi,
Uçmak ister ama koşan ayaklar,
Her şeyden habersiz, geçip gider,
Yalanla kurulu bu sahnede,
Yüzler birbirine benzer ama ruh yok.

Bir sokak lambası titrek yanar,
Gölgeler, sanki birer suçlu,
Yalanları sarmalar, gündüzü özler,
Gece çürümüş hayaller,
Her biri bir parça ruhunu satar.

Bir gün gelir, bu şehir yıkılır,
Duvarları çözülür, renkleri silinir,
Ama biz, bu kırık dökük sokaklarda,
Kendimize bir özgürlük ararız,
Bir şehirden öte, bir dünya buluruz.

Yürürken yalnız, belki de birlikte,
Yüzümüzde birer maske,
Ama kalplerimiz,
Aynı rüzgârda savrulur,
Bize ait olmayan bir hikâyenin
Gölgesinde kayboluruz.