Şehrin Nefesi Şiiri - Aykut Emre

Gök görünmüyordu uyandığımda
Işığın değmediği her şey
Saklamıştı kendini
Kapalı göz,
Konuşmadığım sır gibi.

İlk uyanan kuşlardı
En son uyuyanları uyandırıyorlardı.
Her şey birbirine benziyordu
Ne bankların boş olduğu belliydi
Ne evsizin üşüdüğü.

Gece can çekişiyordu
Karnında açılan yaradan akan kan
Aktı durmadan
Ve buladı her şeyi kendine.
Açtı şehir ciğerlerini
Aldı ilk nefesini
ilk evinden çıkandan.
Milyon nefes katıldı ilkine
Sonradan.

En mutlu nefesi
en beklemediği anda
gizlice sevildiğini duyan verdi şehre.

En yenisini
Güneşle beraber doğan.

Son nefesini şehre katan,
Hiç düşünmezdi
Aldığı son nefesi
Sokak ortasında vereceğini.

Bazıları nefeslerini kelimelerle kattı şehre.

Offf! Diye çıkan,
Umudunu yitirecek olanındı
Ahh!
Yandığı anısını hatırlayanın.

En geç saati karanlığın
Nefeslerini şehre katacak olanların
En derinindeki andı.