Şehrin Köpekleri Şiiri - Adnan Durmaz

ŞEHRİN KÖPEKLERİ

Şehrin köpekleri gece lambalarının yanında hırlaşıyordu
Uluyan yalnızlıklar siyiyordu ahraz kaldırımlara
Bir şair tütüyordu atılmış bir izmarit gibi gecenin kör noktasında
Ateşi kızarıyordu
Kimse dönüp almazdı geri
Dumanlı bir şeyler yazıyordu karanlığa
Şehrin köpekleri yalnızlığa ürüyordu
Bir militan hücresinde parmakları beş dal ateş
köz tükürüyordu

Saltanatın beşinci odasında suçluluk duyguları
Bütün aynalarda sana bakıyordu
Kısrak salınışlı bir eda mavileşmiş saçlarında
Sevgisiz öpüşlerden kanlı dudaklar
Aşkı terk edişinin kaçıncı yılındaydın
Gözlerinde kişneyen yapay yıldızlar
Ellerine baktın senin değildi
Kalçanda kösnül gecelerin küskünlüğü
Bütün aynalarda aşk ağrıyordu
Şehrin köpekleri kalbini dalıyordu

Bozkır kokularını bıraktın düşlerinin kanını silerek
Tıpkı regl kanı gibi bıraktın yol kıyısına
Üstüne sıçanlar siydi kendini kanırttın
Aşkı kanırttın kerpiç damların duvarları nasıl kokar yağmurlarda
Baharda çiçek açar mı toprak damlarda
Sevdanı bıraktın sınırsız ıssızlarda sahipsiz bir yitik gibi
Bilmedin gaz lambalı evlerin akşam yemeklerini
Geceleri toprakları mühürlenen köylerde
Terli yorgun ve asi hüznü bıraktın
Burada kaldın işte altın saraylarda debdebeli gecelerde
Riya cennetlerinde bir yaşamak seçtin

Geriye dönüp onarılmaz sevdası kırılmış camlar
Mahcupsun sen
Payandasız yüreğini dilenci çanağı yap kaldırımlarda
Çünkü ne varsa sattın sana ait
İhanet ettin aşkta

Bu şehir senin için
yalnızlıktan uluyan aç bir köpektir artık

18.10.2005
adnan durmaz