Şehrimizdeki Yıkım

(Bir ilişkinin enkazında Descartes’i anımsarken)

Bizi bizle sarsan depremler, bizi bizde boğan tsunamiler var şehrimizde...
Depremin artçılarıyla birbirimizin yıkıntılarına tekrar tekrar devriliyor,
Suların fersah fersah taşkınında çaresizce kulaç atıyorken,
Yarının cevaplarını bilmesem de bize soruyorum: Bitiyor muyuz?
Gerçek olan şu ki;
Doğa sakinleşip, deniz geri çekilmeden aldığımız hasarın boyutunu tam anlamıyla göremeyecek
En güçlü, en güvenli yapılarımızın sağlam kalıp kalmadığını öğrenemeyeceğiz.
İçimizdeki fayları kırılmaya, yaralarımızı kanamaya zorladıkça
Şehrin ışıklarının, yüzlerimizi yeniden aydınlatıp aydınlatmayacağını kestiremeyecek,
İlk buluşmamızı, el ele ilk kez tutuştuğumuz muhallebici dükkânını bulup bulamayacağımızı tahmin dahi edemeyeceğiz.
Bu öfke dindirilmeden hep gittiğimiz mesireliğin adını hatırlayıp hatırlamayacağımızı
Hatta hatırlamak isteyip istemeyeceğimizi de bilemeyeceğiz.
Kendimizi öyle bir girdabın içinde döndürüyoruz ki
Neredeyse iki artı ikinin dört ettiğinden bile emin olamaz
Belki daha basit sorulara da cevap veremeyiz.
Tek bir istisna: Biz var mıyız?
Descartes eğer yanılmadıysa;
Tüm bu meçhullüğün ortasında dahi düşünmekten vazgeçilmiyorsa
Yıkıntıların içinde de olsa belki mahsun, belki titrek, belki sinmiş bir parça biz olmalıyız.
Biz bizi düşünüyorsak, biz var olmalıyız.
Zaman, her yarayı sarar, her acıyı dindirir diyenler haklıysa
Ama bize bizden başka gerçek bir şifa da yoksa
Biz bizi zamanda, zamanla bulmalıyız.
En önemlisi Ay’la Dünya’yı önce birbirinden koparıp sonra sevgili yapan,
Sayısız yok oluşun ardından her bahar yeryüzünü yeniden tomurcuklandıran,
Tevekkülle sabret, ümidini yitirme diye bize emreden ilaha inancımız tamsa;
Yorgunsak da, yılgınsak da bir adım atacak dermanımız da olmasa
Daha korunaklı, güvenli ve çok daha güzel şehirlerimizi hayal etmeli değil miyiz?
Bu sefer zemini çok daha sağlam ve suların ulaşamayacağı kadar yüksek bir dağ yamacında…

25/03/2025