kar düşünce şehre
karanlık bir yabancısın
sokaklar gibi, kendine gölgeli
yaşıyorsan bil ki
öleceğin içindir
canhıraş iki kelime arasında
öpülünce çatlayan nar
unutulmuş küskünlükler
hiç dönmeyecek vakitler için
tortusuz yazlardan yadigâr
“karlı bir gece vakti”
kim uyandırır şehri
yağmur yağınca şehre
ıslanır saçaksız adasında, sırılsıklam
mırıltılarla çoğalan şair
ne ilk yapraktır ne son yaprak
ödünç sözler gibi saçılan sokaklara
yağmalanmış bakışlardan
bulutlu bir kadın yüzünden gölgesiz
yağmurlu bir ikindi
kim uyandırır şehri
güneş batınca şehre
bir heves bırakır uzak camlarda
uçurum aydınlığı gözlerinde kuşların
en çok aynalara benzeyen
fiyakalı bir bozgun cümlesi şairde
dar zamanda depreşen şiirin
kurtulmak için şehvetinden
kızıl bir akşam vakti
kim uyandırır şehri
güneş doğunca şehre
kim kurtarabilir kendini
aşka yetecek kokusu yoksa kalbinden
korkuyorsa gölgesinden uzağa düşmekten
yüzüne sinmiş kederle
kalakalmaktan iki ten arasında
her şeyden daha eski daha mahçup
evlerden bile birbirine açılan
merhamet kuyusu çocuklardan
ve kağıtlardan
efsunkâr bir saba vakti
kim uyandırır şehri
şehri kim…
Mehmet SolakKayıt Tarihi : 29.11.2007 22:46:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
şiir güzeldi. yazdıklarım şiirin anlamına değil uyanları uyandırma telaşınadır.
saygılarımla:
rr.akdora
'Kim uyandırır şehri
şehri kim...'
Enver Özçağlayan
kim uyandırır şehri
şehri kim…
Mehmet Solak şiirseyrinizeteşekkürler
TÜM YORUMLAR (9)