yağmurun yağsam mı yağmasam mı diye düşünüp durduğu yapış yapış bir bozkır gününde pazar pazar işimin başındayım. hani pazar pazar dediysem bu kötü anlamda değil. öylesine bir deyiş işte. salı salı da olabilir cuma cuma da. hergünün aynı geçtiği bir bozkır şehrinde mutsuz olmak için bir çok sebep varken ben mutlu olabileceğim bir tek sebebe bile sımsıkı sarılmak için kendimi parçalıyorum. İÇİMDE NEYE OLDUĞUNU BİLMEDİĞİM BİR ÖZLEM YANARDAĞLARLA YARIŞ ETMEYE BAŞLADI YİNE. adını bir koyabilsem...
yaptığım bencillik mi yoksa kendimi başkalarına bırakmadan sigaya çekmek, iğneyi batırmak mı hala adının koyabilmiş değilim. cümlelerim hep birinci tekil şahısla başlıyor. biz demeyi öğrenmeliyim.
içimde ki yalnızlık hissi bu sokakları boş şehirde cirit atıyor. merak ediyorum kalabalıkta yalnızlık nasıl bir şey diye. benimkisi yalnızlık içinde yalnızlık. kalabalık şehirleri özledim.
istanbulda olmalı şimdi. haremden sultanahmete el sallamalı. 'bak yine geldim ey sevgili. yine senin sokaklarındayım. kalabalığın korkutmuyor, üstüne mutlu ediyor. hoş geldim hoş geldim...' demeli. sonra bir vapura atlamalı, elimde sıcak bir fincan salep. martılara vapurdan hiç simit atmadım. bir dahakine söz veriyorum martılar size simit atacağım.
Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum
İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et
Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum
