Şehr-i Aşk Şiiri - İlknur Yıldırım

Bir şehir
güzelliği fotoğraflarda kalmış siyah beyaz

Gün aşıran kadınlar sokağında
hüzünbaz evler
cumbalarından mendil düşürüyor
avare aşıkların ayak ucuna

lale kokusunu yenilerde tanıdı kent

biraz sarhoş taklidi
biraz yalan dolan
bir gün daha nasılsa geçer
başın ölüme dönük

ne çok istemiştim büyümeyi
büyümek ölmekmiş
anlatmadı hilebaz hayat

sallantısı ağaçların zevk-i sefadan
devir aşk devri

aşka rastgelsin diye karşılaşmalar
zaman kollanıyor şimdilerde
bahisler akreple yelkovanın bitmeyen yarışına

kentin en yüksek yerine dikilmiş saat kulesi
ki evine saat alacak kadar zamanı yok kimsenin

adımlarım ağır aksak aşktan döndü
yalnızlı çarpıldı yüz kere yüzüme
ah yüzüm ne kadar sahte
yüzüm neden yüzsüz

ay ışığından aydnlık çalan sokak lambaları
yirmi bir mumluk bir hayatı üflediler nefesime
büyüyorum

köşe başlarını tutan meçhul dokunuşların eşliğinde eksiliyorum
toplanmak isterken
kaça bölünür bir insan bu kadar yokken

ah ellerim neden titrek
ellerim neden (el) sizsiniz
tutun beni düşüyorum

aşk gibi gelen,aşka çarpmadan dönenlere