Şehit Ata'm Duy Beni!

Şehit Ata’m, duy beni! Kesiliyor takatim,
Bu nesil bilmez seni, inkârda hakikatim.
İzmir’i yakan eller sanki boğazımdalar,
Ruhuma demir attı o kaçan donanmalar.

Sebil edip kanını bize bir vatan veren,
O ecdadı unuttuk, namerdi ettik yaren.
Gönlümüzde çürürse mukaddes emanetin,
Buymuş, şüphem kalmadı: âlâsı cinayetin.

Hakkındır, vur kafama “Vatan-Namus” taşını.
Ben keyfe köle iken, sen gömdün yoldaşını.
Çekilmedin bir adım şahadetten geriye,
Bırakmadın yurdumu o soysuz serseriye.

Geçti şimdi aradan nice fuzuli yıllar,
Zafer adlı dileğe yan bakar oldu kullar.
Muzafferlik dediğin nedir ki böyle nesle?
Ancak şehvettir derdi, hayvanlaşır hevesle!

Senin gibi canını vatanına sunanlar,
Vatan, millet aşkıyla yanıp da kahrolanlar,
İnan ki böyle devrin bu yiğit pazarında;
Birer enayi olduk kulların nazarında.

Belki de enayiyiz, haklıdır bu deyyuslar!
Çünkü bize kâr vermez o Yunanlar, o Ruslar.
Benim derdim pay değil sokakta it misali,
Vatan sevdalısıyım, böyle bilsin ahali!

Evet, duysun tüm cihan: Türklüğedir hizmetim!
Gerekirse bu yolda can vermektir niyetim.
Ben diriyken ezerse bu toprağı kansızlar,
Atamın ruhu kadar, benim de yaram sızlar.

Rahat uyu sen Ata’m! Tutuyor elim kolum.
O buyruk hatırımda, cephedir yine yolum.
Bütün vatan bir satıh, “bütün Türkler bir ordu”
Çakallara dert olsun, biziz Türk’ün Bozkurd’u!

(27.08.2010)