Şehirlerin Uzak Mısralarına Dökülen Daml ...

Şehirlerin uzak mısralarına dökülen damlalarıydı hayat,
Dokunacak ne bir el, ne bir yürek...
Akşamdan kalmış sohbetlerin,
Yüzükoyun sabahlarından kalkan kadınlarıydı onlar.
Bir mum ışığı saklardı,
Bir karanfil kokardı akşamlar.

Yabancılaştık kaçtıkça,
Kaçtıkça ayrıldık kendimizden;
Yüreklerimize kırmızıyı tutuşturup,
Gecekondulardan, şehirlerden
Ve hatta hayatın en zalim yoksulluğundan.
Başladığımız yere kaçtık.

İnsanoğlu bu,
Zaferler kazanır, yenilgilerine zaferler ekler.
Kazanıp kaybeder kimliklerini
Tanınmaz olur kafiyeleri; uyakları kopuk bir şiir misali
Kazandıkça yenildik;
Yenilgilerinde daha nice şarkı sözleri.

Seni düşünüyorum şimdi,
Kelimelerin sendeki aksini; yarım bıraktığım şarkı sözlerini.
Düşünüyorum o halde,
Yalnızım şimdi.
Dudakların kalemim oluyor,
Dökülüyor sessizliğin ortasına.

O şehirleri gülüm,
Uzaklığına iten o acılı hasretleri görüyorum
Vuslatına eremeden, suyun karşı kıyısına geçemediğimi görüp
Kör ediyorum gözlerimi,
Sesini dinliyorum, dudakların kalemim oluyor
Dökülüyor sessizliğin ortasına.

Biliyorum kalabalığımdasın,
İnsanların yalnızlığı sayılırdım;
Sayılabilen bir tek o kalmıştı,
Bir tek hasretim ve yalnızlığıma sığınan acılarım...
Sen ise daha göremediğim,
O şehrine gidemediğim kör bir adamın şarkılarıydın,

Diyorum ya;
“Düşünüyorum,
O halde YALNIZIM” ŞİMDİ...