Şehirlerin Ölümü (ı) Şiiri - Güçer Kafa

Gökdelenler…
Ruhunu teslim eden şehirlerin mezar taşları!
Zamanın eteğine tutunup da gelenler,
İnsan suretinde kalabalık desenler…
Kimin kime eyvallahı var ki dercesine,
Birbirinden usulca ümit kesenler!
Bir şehir… Bir medeniyetin soluk alıp verişi,
Ve her nefeste kendi kendini derişi…
Zûl makamında titreyen bir tel misali içli,
Ve boz bulanık halini gözler önüne serişi…
Gökler delinmiştir artık!
Şehrin ufku da iğfal edilmişlere katılmış!
Bir şehir… Bir medeniyetin pişirdiği aş iken,
Bile isteye bu aşa artık su katılmış…
Ruh… Kelimeden ibaret…
Say ki köşe başında öksüz kalmış bir imaret!
Ruh bedene yabancı… Belki bu sebepten uçup gitmiş!
Meğer şehirlerin ruhu… Ona can verenlere aitmiş…
Ne can veren var… Ne de bir tutam ruh…
Gökdelenlerin yere saplandığı her nokta,
İnleyen şehrin dudaklarından dökülen bir yuh!
Kalabalıklar… Asli mesele kılmışlar telaşları…
Bin bir tilkiye mekân olmuş sanki başları!
Cismani zamanların can acıtan silueti,
Ruhunu teslim eden şehirlerin mezar taşları…
Gökdelenler!

15.04.2019
Alata