Şehrin Vedası Şiiri - Özkan Büyükburçoğlu

Şehir bir kadın gibi uyanıyor yatağından
Gün karanlığın rahmini yırtıyor
Yasemin kokulu meltem bitiriyor geceyi
Yeni doğan bebeğin kokusu sabah
Öyle taze, dingin ve sakin
Güneş bir adam gibi sarıyor şehri
Şehir bir kadın gibi uyanıyor yatağından.

Şehir zaman gibi akıp gidiyor
Söküğü yamanıyor bir caddenin
Yeni kaldırımlar yapılıyor,
Eski taşlardan.
Şehrin kalbine saplanıyor bir tünel
Bir köprü iki yakasını birleştiriyor
İnadına ayrılan sevdalıların.

Şehir bir bulut gibi ağlıyor
Yağmur bir kızın saçlarında,
Bir adamın günahını yıkıyor.
Pencerelerde buğular
Kalbini cama çiziyor adam
Oysa camlar çok kırılgan
Şehir ağlıyor bir kızın saçına
Adam ağlıyor kendi günahına.

Şehir bir mum gibi yanıyor
Yanıp eriyor
Bir deri bir kemik kalıyor
Tüm mevsimler eylül oluyor
Mezarlar şehirlerden uzaklara yapılıyor
Ve taşınıyor insanlar uzaklara
Şehir eriyor.

Şehir silinmez izler bırakıyor
Ta içinde, derinlerde, yüreğinde
İzler… Nereye gitsen seninle gidiyor
Ve tüm şehirlerin ortak bir vedası var
Terk ederken tüm şehirleri
Kurşun izleri ile yaralanmış levhalarında
“Güle Güle” yazıyor
Güle güle…