Şehir ve İnsan Şiiri - Şahbettin Uluat

Bir büyük şehirde kaybolmuş gibiyim
Güneş yabancı camlarda
Yalancı ışıltılarla kandırıyor beni.
Onu farklı pencerelerde
Farklı parıltılarıyla görüyorum.
Birden fazla gölge olduğu malum,
Birden fazla güneş var sanıyorum.

Bana doğru gülümseyenler
Gerçekte
Bildikleri fıkralara gülüyorlar
Bulundukları her yerde,
Belleklerindeki uzak limanlarda demirli
Gemileri ile birlikte
Sallanıp duruyorlar.

Benim,
Yabancı birer dekor olarak bildiğim
Her yaştan insanlar,
En derin bakışlarıyla baktıklarında bile
Bendeki beni değil,
Her zaman ve sadece
Hareketli heykelimi görüyorlar.

Şehrin bütün yüksek yapılarını,
Kalelerini, kulelerini
Park, bahçe, havuz ve köprülerini
Kendi malım bildiğim,
Kanatlandığım zamanlar
Usulca uçup gidiyor.

Bütün bu saydıklarım,
Yalnızlığa yakalandığım saatlerde
Yakınlarına her düştüğümde
Birer birer,
Üzerime geliyorlar.

Tenha ve sessiz bir köşede tedirgin
Uyuduğumda
Onlar ve diğerleri,
El ele, birlikte
Usulca düşlerime sokulup
Yabancılığımı yüzüme vuruyorlar.
Yazlarımı kışa
Yüreğimde öten kuşları
Buzdan biblolara çeviriyorlar.

Tanımadıklarımı,
Tanıdık sanıp saçlarını okşuyorum.
Üzerlerindeki kabarmış şehir örtüsünü silip atıyor,
Çocuk yanlarını elinden tutup çıkarıyorum.
Yüzlerinde sevgi ve minnet duygularını parlatıp,
Bir kısmını usulca
Can ocağıma katıyorum.

Coşkuyla yanına koştuğum,
Tanıdıklarımın,
Dost sandıklarımın
Kürek darbeleriyle beni uzaklaştırdığı zamanlar da oluyor.
Yaşıyorum,
Alışıyorum.

Bir büyük şehirde kaybolmuş gibiyim
Sokaklarını, caddelerini tanımıyorum.
Böceklerinin, çiçeklerinin adlarını bilmiyorum.
Çaldığım kapılar ya açılmıyorlar,
Ya da aralanıp
Suratıma kapanıyorlar.
İçerilerde zengin ama ürkek yüzler görüyorum.

En kalabalık caddesinde kendimi bir parçası gördüğüm şehir,
Tenha bir sokakta çırılçıplak bırakıyor beni.

Görüyorum ki,
Büyük kalabalıklar,
Zenginliğin ekzos gazını soludukları bu kentlerde,
Benim gibi yatıyor,
Benim gibi uyanıyorlar.

‎ 02 ‎ Aralık ‎ 2012 ‎ Pazar
11:01:05