Şehir Ve Ben Şiiri - Mehtap Keklik

Bir eylül gecesi gelmiştim sana ey şehir!
Buz kesilmiş kaldırımların
Pörsümüş ışıklarınla açmıştın
Hayatın hüzüh sayfalarını
En güzelini sende yaşadım sevdaların
Ve en acısını ayrılıkların.
Alıp sardın umutlarımı bir bir
Gecelerinin zifiri karanlığına
Yıldızlarına asılı kaldı çığlıklarım.

Sen vermiştin dostlukların en candan olanını
İhanetlerin en büyüğünü de sende yaşadım.
Anılarım anıtlarına tütsü,
Ağıtlarım nehirlerine sese oldu.
Sürüdüm yıllarımı yollarında
Kaç gece kaç defa
İdam ettim yalnızlığımı
Kaç nisan parçaladım
Kaç mayıs öldürdüm yüreğinde
Ve hep eylüllerinde kaybettim vuslatı.

Kar yağdırdın ömrümün baharına
Kardan adam yapıp yapıp hayallerimde
Gönlümün sıcaklığında erittim.
Özlemlerim kardelen olup açtı dağlarında
Rüzgarların savurdu düşlerimi
Ufuklardan ufuklara.
Kastın neydi anlamadım ey şehir!
Kastın neydi bana Kastamonu.