karanlık soyunurken güne
şehrin yıkık kalıntılarından kaçışır gölgeler
dengesini kaybeden bedenimden
her yol bir bilinmeze uzanır
titreyen dizlerimde beton ağırlığı
gece yanığı gözlerimde çarpışan yıldızlar
bu şehr-i diyarın yüreği katı
bağrı taş anne!
kırış kırış yüzünde, ihanetin çizgileri
her kaldırım taşının altında akrep çıyan
her sokağın başında ürkütücü telaş
bu şehir buzdan bir kale!
ve üşüyen ruhumda binlerce kırlangıç çığlığı
ne yana baksam yaşayan ölüler
nereye kaçsam yalnızlık
bir elimde ışık
bir elimde umut
derinlere dalmış semazenler gibi
dönüyorum boşluklarda…
yağmur damlacıklarını hapsetmiş
puslu bir cama benziyor gökyüzü
sahi toprak nasıl kokardı?
nasıldı badem çiçekleri
çoktan unuttum anne
menekşeler ne renkti?
güneşin gözleri kurşunlanmış
kolları budanmış
körebe oyununa alışmış çocuklar
yürek kanlarını içen yarasaları
güvercin nefesi sanıyorlar
onlar yetim günlerin
kayıp toprakların öksüzü anne
ruhumda yenilgiyi kabul etmeyen
özgür bir tohum var
dallanıp budaklandıkça sığmaz benliğime
az kaldı koptu kopacak kıyamet!
ya şehir ölmeli ya ben!
ya da güneş yeniden doğmalı!
savrulan yaprak değil
ulu bir çınarın köküyüm
yine bildiğim masalları anlat
uçuşan saçlarıma kelebek
gözlerimin rengine şimşek mavisi çak!
ben yine bildiğin rüzgârın kızıyım anne…
(21 /01 /2011)
Ayşe UçarKayıt Tarihi : 12.11.2012 09:32:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
yorgun düşüren-iç karartan hissiyatını, algısını yada kendisi
ni hüzünlendiren 'güneşin gözleri kurşunlanmış/kolları budanmış
- titreyen dizlerimde beton ağırlığı/ bu şehr-i diyarın
yüreği katı /bağrı taş' dizeleriyle, betimlemeye çalıştığı;
(bunaltan) şehir fotoğrafisi, şiirinin temasını anlamamızı
sağlıyor. Şiir tarzı gereği akıcılığı önemsenmemiş ancak,
imgelemi ve hissiyatın dışa vurumu nedeniyle.. içselleştiri
lerek okunması gereken kıymetli bir sürrealist şiir.
ŞAİR/e/n/İN YÜREĞİNE SAĞLIK./Tebrikler./n.a.
TÜM YORUMLAR (1)