Şehir Bana Küstü...Ben Kendime...

evet hüznün yansımasıdır
düşen yüzünün yarısına…
kanamalarıdır bu sancımalar
hasret çeken yüreğinin…

vardığımda şehir ağlamaklıydı
ezilmişti hayatın kirli renginde
ay, şehre düşmüştü
deniz küsmüştü
yakamozlu düşlere..

vardığımda şehre ilk yağmur düşmüştü
şehir, henüz ellerini yıkamamıştı
ellerinde hüznün kirleri…

elinin kiriyle iteledi beni şehir
üstüm başım hüzün oldu...
şehir bana küsmüştü
ben, kendime...