Şehir Şiiri - Emrullah Burgu

Bir ölü canlandırıyor şu koca şehrimin anılarını...
Aleve veriyor sokaklarımı! Darmaduman ediyor!
Doludizgin anılarımdan kaçıyorum...

Alelacele çırpınıyorum, bağırmak istiyorum
Ey insanoğlu! Yalvarırım susturun şu içimdeki çocuğu
Ve çocuk susuyor, ben sana bağırıyorum!

Seni böyle görürken yıkılıyor şehrimin duvarları
Üzerime yıkılıyor şehrim ve sen;
Dudaklarımda bir anıt, yasını tutuyorum...

Sonra çocuğa yakarıyorum 'konuş çocuk konuş!'
Sen susunca şehrimin kapısı bir bana kilitleniyor...
Ve şehrimde azametli bir köle oluyorum

Ah ben köleleri azad ederken her bir şiirin satırına
Şiirim de son nokta ki bu zindan, köleler mağrurlaşır
Ki şehrimde büyüyen köleler zaten ölümle kısırlaşır

Ben ki Nazım Hikmet gibi şehrimin kölesi, şehrimin belalısıyım,
İlkbaharın son nefesi, son baharın  aşığıyım,
Ve ben şiirin ta kendisi, şairin tutsak şehri, kalemimin ecel teriyim...