Sanrı Şiiri - Emrullah Burgu

Günler yorgun, saatler şaşıkalmış birbirine,
Güneş'in üzerinde az bir sarhoşluk var.
Ayaklarım buz tutmuş, gölgem harıl harıl ter içinde...

Geceler, geceler bir türlü sabaha kavuşamıyor!
Dudaklarımdan çaresiz tohumlar saçıyorum,
Ki bir Güneş görüyorum ufukta, gülümsemiyor

En kötüsü de nedir bilir misin?
Geceleri yudumlarken genzine doğru;
Hayal mayal hatırlamak seni
Ve bazen unutmak sesini
Kulağına fısıldayan hayal kırıklıkları;
-Olmadı, olmayacak
Güneş ülkesine düşen göçler...
Ve de kırık düşler!
İnsanoğlu sezerken göğsünde intiharı,
Cellatının dilinden beş harf düşer!..

İlk harf;
Bozgun ordunun yılgın kahramanı: senin için radikal kararlar almaktayım kendimi biçip
Sana biraz daha realist olmalıyım ki
Ölümüm; bir tren istasyonu demirleri arasında, yalnızlıkla epeyce boğuşmuş mendereslerin adasında ve de aklına hükmedemeyen Sevgili Turgut'cuğum Özben'in veda mektubunun yazısında olsun
Sana biraz daha realist olmalıyım ki
Soğuk, titrek ve asil anıların güzergahında beklemek, beklemek adım olsun...
Beklentim; gecenin döşeğinde acılar içinde portrelenmiş
Acılarımı biliyorsunuz, acılarım bir süre geçti
Acı çekmeyi hala atamadım görgüsüz bedenimin üzerinden
Ey acılarımın karargahı!
Çamurlu ellerinle uzat bana,
Sisli şehrimin paslı anahtarını...
Ey acım, ey şiirimin küçük çocuğu
Kapının eşiğinde zincirlere vurulsun kahr amanı!

İkinci harf;
Uykusuz geçen baykuşların hikayesiyle başlıyor
Hikaye anlatmayı pek sevmem, anlatmaya kalksam da dinlemezsin, bilirim
Fakat
Gece baykuşun koynunda; ismini harf harf sayıklıyor
Gece, gün olurken baykuşu unutup
Serçelerin koynunda uyanıyor
Sana bütün geceleri anlatmak istiyorum...
Geceler: Ölümün birer paydasıdır yaşamak denilen eylemin
Gün ağardı mı saçlarını açıyor baykuşun
Ve de serçelerin dilinden mahur besteler söylüyor
Dudaklarım: Gün doğdu mu bana kendimi hatırlatıyor
Ki
Gün gece aşkına kavuşurken iki harfin arasında...
Ölümün paydasını yaşamakta yaşlılığım
Gözlerim: Yıkmakta etten duvarları
Uçurtmalara selam edin ey benim gariban yalnızlığım!
Taşmakta şehrimin göz kapakları...

Üçüncü harf;
Rüya ki bunlar, olması gerek
Aslında ne serçe ne de baykuş umrumda
Olması gerekenlerin zorunluluğu tüm bunlar
Beni sevmemen ve benim seni sevmem gibi
Ey benim sevgili acım!
Bugün kahroldum, yarın, yarın kahrolacağım
Ey benim yazısız sığınağım!
İsmini karalamakta olan şiirimin çığlığı
Şiirimin baş tacı
İsminin üçüncü harfi çaldı kapımı habersiz...
Sokak ortasında unutulmuş ölüm gibi
Unutulmuş ölü gibi:
Bir hülya sonrası, bir sevda sonrası gözlerine düşeyazdım!
Bir kez daha gerdirler beni çarmıha
Unutulmuş ölü gibi...
Hayal, olması gereken rüyayı tek düşe yazdım...

Dördüncü harf;
Candır, canandır ismin gecelere
Gün doğumu hardır, nardır bedeninin silüeti
Sensiz geçen günler kemiriyor ipimi
Ki sensiz geçen günler;
Benden;
Ruhumun infazını istedi
Harfiyen unutmak seni, harfiyen
Unutmak bir ölüyü hatırlamaktır
-Ölü: canandır, -Ölüm: yardır
Ey benim yargısız ölümüm!
Ölüyorum: Ölmek öyle yakın ki halime
Öldürülüyorum: Yaşamak seni harfiyen unutturuyor kendimi
Ki ben bir cellat, ben cellat, acımasızdım...
Şarabım döküyor kendini, şarabım, meşrabım, itirazım...
Bu gece ansızın, ansızın acıma sızdım.

Beşinci harf;
Umudum, üslubum, hatam, biricik çelişkim
Kırmızı oluyorum çoğu zaman: annemin gözünden dökülüyor yaşlarım
Şarab oluyorum, kan oluyorum, kan ağlıyorum
Kan ağlıyor... şarab oluyor.
Biricik çelişkim benim
Anlaşılmak ve de anlatılmak eylemi
Bu eylem
Asil, şaşalı... Bu eylem alfabemin ilki;
Şehrimin kapısı bu eylemden sonra ilikli...
Anahtarı kalbimde her daim son harfin
Umudum; gözlerinin denk gelmesidir bana
Pencere kenarlarında unutulmuş pervazların
Sokakta bütün kaldırımları özlemesidir umudum
Üslubum; seni anlatamayışımdır
Bir ölü nasıl olur da öleni anlatır?
Ah ben dibinde eğilip ağlayasım geliyor!
Yüzüme vuruyor acımasız gerçeklerin
Gerçeklerin alfamde döküyor gözyaşını
Nasıl olur da harf susar, şehir susar, anahtar bir türlü tutunamaz kapıya?
Susma, susma şehrim, susma, ağla! yasım geliyor...

Emrullah Burgu