Şehidin sevdası Şiiri - Ömer Küçükkaya

Sahipsiz olmayan bir yerin sahibi de değildim.
Sadece bir istek ile yürüyordum,
Onun olmak…

Kudretini hesaplayamadığım yüce yaradan,
Beni ona mahkûm etti derken kendime,
Aslında onsuz olamadığımın farkında bile değildim…

Karanlık dar sokaklardan,
Ay ışığı vuran dağlarına,
Akan kızıl su olmuştum aslında…

Onun olmak…
Anlayamadığım ama bırakamadığım da,
Bir yalanın tek sevgilisi…

Kilograma kilometreleri bağlayıp,
Yere düşen yağmur damlaları içerisinde,
Ekinlerinin çocukları olduğu o ülkede…

Belki değil hep soru işaretlerinde,
Yaşamak değil onsuz yaşayamamak sorun,
Cevap ise açık Türkiye…

Gökteki yıldızın bir damla cana,
Hilal görünümlü ayın parçası ile iç içe,
Adına namusum dediğim sancağının zirvesinde…

Kelimelerim yok artık,
Canımda onun için değimli?
Belki de yok hep ona ait olmak var…

Yaratan önce onu yaratmış sonra onda beni!
Demek ki bir anlamı var demek ki kesinlik!
Aslında tek sorun onsuz olamamayı anlayabilmek belki de…

Belkiler arasında git gel yaşamak arasında kalakalmışken…
Kesinlikle onu sevmenin tadına varamadan!
Ve onsuz olamayacağını hiç unutmadan…

İşte böylesine sevdim seni,
İşte böylesine garip ama vazgeçilmesi imkânsız,
Tıpkı uğrana ölen milyonlar gibi…

Ben sana takılı kalmamışım,
Ben sensiz olamazmışım
Bunu yeni anladım toprağa düştüğümde…

Hasretin o kadar içimdeki
Uğruna ölmek uğruna yaşamak kadar zor!
Aslında zor olan seni bırakıp gitmek…

Bir mayına çarpan aracımın tekerinde,
Bir namludan çıkan mermiye tutsak bedenimde,
Toprağa her düşen bedende sensizlik hüküm sürer…

Kimsesizliğime kimsesizliğin düştü!
Sessizliğime sensizliğim,
Boynunu bükme tohumumu ektim içine…

Bak 19 Mayısın da hilal gene yıldızına kavuştu,
Demek ki kılıç kuşanmak şart oldu,
Senin için sensizliğe rağmen...

Kalemine mürekkep koymadım tarihin,
Kanımla yazsın her şeyi diye…
Tıpkı Çanakkale de yeniden yazdığı gibi…

Ben sensizliğe yelken açtım,
Canımı da topraklarına bırakıp,
Kanımla suladım barış çiçeklerini…

Adına kalleşlik denen her şeyle saldıran,
Adına insanlık denmeyen her şeyle saldıranlara,
Onurumu kanım yaparak savundum seni ben…

Onurun oldum,
Barışın oldum,
Ama ben hep senin Mehmet’in oldum…

Eline bozukta olsa bir silah verdiğin,
Mermisi senin sevdan olan,
Düştüğüm yer ise, sıcacık kucağın…

Kimsenin bilmediği binlerce taşsız mezar gibi kalsam da,
Anam çoktan göçmüş olsa da öte tarafa,
Kalan anaların evladı oldum hep…

Ben seni sevmeyenlere inat senin oldum,
Seni yıkmaya çalışanları yıktım sınırsızca,
Ama hep sensizlikte kalakaldım…

Şimdiler de ise tek isteğim,
Senden gelenler…
Biraz olsun huzurlu ol sevdiceğim tek sevdiğim…

Bayrağını daha da göklere çek,
Daha yüzüme vursun barış rüzgarını,
Ve bitirsin tüm kardeş kavgalarını…

Zaten vurmuyor mu kalleş tüm kalleşliğiyle,
Zaten gelmiyor mu hain tüm hainliğiyle,
Bari sen vuruşma kardeşinle öylesine haincesine…

Bırak kimin ne derdi varsa kendi gelsin,
Gücü kuvveti bedeni yetiyorsa,
Bırak gelsin yüreği cesaret ediyorsa…

Ben seninle düşeyim toprağa aynı safta,
Ben seninle düşeyim aynı sevda suyuna,
Kardeşim canım bildiğim geçme karşıma…

Namusuma namusum dediğime çevirme silahını,
Canıma canım dediğime çatma kaşını,
Yoksa dağ olurum yıkılırım üzerine…

Ben ne şehit oğluyum ne de gazi torunu,
Ben kendimi bildiğimde bir çocuğum,
Anladığım da bu vatanın bir şehidi…

Boş denen her yerde boş vermeyen
Dolu, dolu bu ülkeyi sevmemin yetmediğinde,
Uğruna uğrumu verdiğim şehidi…

Hadi sende gel!
Beraber sevelim bu gülü,
Ve dikeni olalım tüm kopartmaya çalışanlara…

Ve seninle omuz omuza düşelim toprağa,
Anamızın her damla gözyaşı düştüğünde toprağa,
Şehitlerim diye ülkeyi inleten çığlıkları olalım…

Bu ülkeyi sebepsiz sevip sebepsiz ölmeyen tüm şehitlerimize armağan ediyorum….
Umarım bir gün bende yanınıza aynı onurla gelebilirim….