Şehidin Oğlu Şiiri - Barut Can

---Şehidin Oğlu ---
Bebekler ilk baba demeyi öğrenirler hep…
Ama o hiç baba diyemedi…
İlk adımlarını babaya atarlar hep yürümeyi öğrenirken
O yürümeyi düşe kalka öğrendi …
İmrenerek baktı hep okuldan çocuklarını alan babalara
Kıskanarak baktı minicik elleri tutan kocaman koruyucu ellere…
Babalar gününde annesine belli etmedi ama hep içi içini yedi
Her çocuk hediye alırken babasına, o bir köşede onları izledi
Hep bir yanı eksikti bu hayatta…
Boşluğu dolduran tek şey anlatılan kahramanlık hikayeleri
Hiç görmese de gurur duyuyordu babası ile
Oysa hiç tanımamış hiç bağrına basıp babam diyememişti
Hiç duymamıştı sesini, hiç duymamıştı içtenlikle oğlum deyişini
Hiçbir el okşamadı başını baba sevgisiyle
Babasının omuzlarına çıkıp hiç maç izleyemedi
Tüm notları güzel olduğunda hiç aslan oğlum nidaları işitmedi
Kara toprağı kucaklamak oldu ,mezar taşına sarılmak oldu teselli
Daha doğmadan şehit düşmüştü babası
Daha doğmadan yetimlik tutmuştu yakasını
Hani her baba kahramanıdır ya oğlunun
O daha da çok seviyor daha da çok gururlanıyordu…
Onun babası yalnız onun değil tüm Türkiye’nin kahramanı idi…
Böyle teselli oluyor, bununla hayata tutunuyordu Şehidin Oğlu ….

10.02.2021 BaRuT