Şehadet Şiiri - Nimet Öner

Şehrin uzak mahallesinde, Martılardan önce çocuklar koşdu çöplüğe
Ah çocuklar mavi yüreklerinden vurulan çocuklar, rızık toplamaya koyuldular çöplük tarlasında!
Ramazan bir poşet ekmek buldu! Gözlerinde sevinçlerle sesine taşınan heyecan birlik oldu bir çığlık koptu tarlada Martılar korktu. "arkadaşlar ekmek buldum küflü taraflarını koparırsak işte size taptaze çıtır çıtır fırından yeni çıkmış gibi ekmek." Ve arkadaşları, başları eğik, bakışları donuk, suskun dilleriyle onay verdiler..
Hep birlikte tarladan çıkıp,
Kalabalığa Karışarak kayboldular hayatın adaletsiz yollarında..
Üzgünüm çocuklar üzgün olmanın yetersiz olduğunu bile bile üzgünüm.
Olanları görmemek adına bu dünyanın dışına çıkmak istiyorum..
Ne bir ses duyayım, ne bir yüz göreyim..
Kuş uçmasın, kervan geçmesin..
Ne it ürüsün, ne düşman yürüsün..
Uçsuz bucaksız bir sesizlik, dibi görünmeyen bir yalnızlık istiyorum..
Toplanıp bütün rüzgarlar içimde essin mütemadiyen dökülsün bütün ahlar dallarından..
Karıncalar kafa tasımdan içeri doluşsun toplayıp götürsünler düşüncelerimi,
Unutayım gördüklerimi,daha çıldırmadan
İsimsiz nehirler geçsin yüreğimden, bütün silüyetler silinsin
Sur üflensin ruhuma ve kıyamet kopsun
Çürüdüm yaşamaktan.