Sefgarson Şiiri - Seyfi Karaca

Durmadan denizi taşlıyordu
Arada kendine zaman bulduğunda sahil rıhtım iskelecisi şefgarson
Su üstünde en uzak noktaya
Bulanmış boğulmuş aklını kızak edip kaydırıncaya dek tüm çakıl taşlarını temize çekip
Akıl vaar,
Mantık vardan yalnız başını almış gitmişliğe kör topal rampada
Değeriyle örtüşmeyen gerçek dışılık kötülüğe meyleder, ne fena..
Ruhen ve bedenen iyilikle örtüşüp bedelini karşılamamakla anlaşmalı yeminli
Gerçekliğini ödeşemediği insanlık varlığını yapay döllenmelerle asla özdeşemez hiç kimse
Kim bu uyluk avanak gibisine kendi kendisini ters köşeye yatırıp, nitelikli aşağılığa ufaktan ağırdan
Azalıp küçülmelerle ayar bozar, çizgiden sapar ve katıksız sapkınlık eder
Kim yitirmiş de sen bulasın gibisine kalıbında büyütemediği iyiliğin eşsiz emsalsiz değerini
Aradıkları arasında bulamadığıyla kendine yakıştırıp konduramayan densiz dengesizlik
Ya zamana yenik düşer yahut karış karış
Didik didik
Lime lime sessizce yaklaşıp sinen
Süslenmiş bir mezarlık kalıntısı gibi gericiliği mahkemesiz muhasebesiz kabullenir
Yahut da her şeye kayıtsız ilgisiz hızan harmanisinde kalarak
Bir pişirimlik yoksul yavan sofranın kurup toplayan sergiciliğinde ayar seyyar
Her irili ufaklı yalan yanlış fısıltılarını küçükten büyüyecek olan kıyamete tolere ederek
Sığ sularda
Dikine yokuşlarda
Tersine sızıntılarda
Akıyor ırmak, köpürüp kuduruyor insandan öte çalkalanıp duran köprü ve kavşak
Karşıdan karşıya geçerken kendine varamadan hayatını sonlandıran
Ve kendini yakıp kül eden mercek altı ve kalbur üstülüğün kızağında kendi eceline kişneyen taşlar kaydıran
Görmez duymazdan gelinenlerin sebep sonuç ilişkisidir ıslık çala çığıra
Herkes,
Ummadığını başa getirmekle ezik aciz sefil sancıyan mecburi esaretin fırsatını busun bulmasın
Umursamadığına yenik ve mahkum şef garsonluğa puanlanarak,
Hayatından sıyrılıp seken taşlarda, yamuk yumuk alkış tufanları dağıtıp toplayan

Şubat/24