Sefersiz tren Şiiri - Nisan Yağmuru

Ben hiç düşman kazanmadım
Düşmanım kendi bedenim benim
Beni yudum yudum bitiriyor
Devleşip kendi güçleniyor
Çok acımasız merhametsiz
Köle gibi sömürüyor
Her işim kaldı yarım
Tamamlamama izin vermedi
Mecalsiz takatsız bıraktı beni
Kulakları sağır sanki tıkalı
Fısıldadım haykırdım duymazdan geliyor aldırmıyor
Heybetinden gözlerindeki kininden
Aciz kaldım anladım başa çıkamam
Savaşı bıraktım er meydanından kaçtım
Yolumun sonuna vardım
Tek pişmanlığım; sevdamla tanıştım
Bakamam hiç kimsenin yüzüne
Katlanılmaz benim, bitmez, çekilmez, çileme, yüküme
Yolcu edeni olmayan sefersiz trenin
Vagonundan sonsuz karanlıklara ulaşacağım..