Sefa Beyazıt Şiirleri - Şair Sefa Beyazıt

Yıldızlarmı küsmüş ay mı hüzünlü
Bu gecem dünkinden daha karanlık
Şehre anlamsız bir matem düştü
Bugecem dünkinden daha karanlık

Anladım gökyüzü matem tutuyor

bir söz soylerdim ferman olurdu
yoksula deva derde derman olurdu
kal dedimmi kapımda kölem olurdu
elde kalmayınca sözüm kesildi

evvelden bir ben bilir bir ben söylerdim

Benim hüzünlerim var gözyaşlarımda saklı
Ve asi mavi tutkularım var
Çılgınlıklarım diz boyu
Ve bitip tükenmeyen lal düşlerim var

Benim hüzünlerim var

bahar yeni düştü bak saçlarıma
Guruptaki kızıl güneş içimi yaktı
eskiden bir volkandım ama
Bu aşkın şimdi bende külleri kaldı

Mor salkımlı Sokaklar Ve Yediverenler

Artık dönülmez bu akşamın ufkundan
Yollarım hep sana çıkar İstanbul'un denize çıkan yolları gibi
Şarkılar sana bestelenir ve seni söyler
Eski bir gramofondan yankılanırcasına
Ve sonunda seni fasıl ederim bir köşe başında yada bir tren garinda
Bir sokak müzisyeni edasında adına yazilan türküler söylerim sıra sıra gecelerde nemrudun kızı yandirdi bizi

Kime anlatsam derdimi anne
Hangi karanlıkta döksem göz yaşımı
Hangi omuza yaslasam başımı
Hangi diz ilaç olur ağrıyan başıma

İçim köz köz anne

Kimi der ki hayatımda yok başka birisi
Kimi der ki seni çok seviyorum yalan senden gerisi
Kimi der ki uğruna dünyayı yakarım
Kimi der ki vazgeçemem hayatıma kıyarım

Ey aşk sen ne yüce ne mukaddes duygusun

Aşk'a düşmeyen gönül insana yüktür
Aşktan geçmeyen yol yolcuya yüktür
Aşk ile dönmeyen dil ağıza yüktür
Aşk'a düş aşktan geç aşk ile söyle

Dağ gibiydi babam yıkıldı gitti
Çiviler üstüne çakıldı gitti
Gölgesinde huzur bulduğum çınar
Kurudu kökünden söküldü gitti

Dört yetim bıraktı gözleri yaşlı

Beni asın mavi gök kubbenin altında
Ellerimde kelepçe ayaklarımda pranga
Dogru bildiğiniz yanlışlarla yargılayın
Hıçkırıklardan bir ilmek boğazımda
Sadaret makamından gelen o iniltiler
Ahh azizim siz bilmezsiniz