Şef mehmet abi'ye Şiiri - Kimsesiz Şiirler

Gurbet, özlem, yalnız bir hayat, mutlu bir yaşam.
Bunca zahmetli koşuşturmanın içinde, huzurlu bir bakış.
Yarı ağlamaklı gözlerim, ilk kez umut ile dolmuştu.
Ve senin saçlarında, ufaktan olur akşam.
Bazen, memleket hasreti, ana özlemi,
Ve kardeş muhabbetine hasret.
Köhne bir köşede, sessiz hıçkırıklarım.
Bakakaldığım toprakta, tek gördüğüm
Özlem kokan toprağı ıslatan, göz yaşlarım.
Bazen, bir tamirhanede, arada mahalle kasabında çalışırdım.
Hayallerimde, sokaklarda koşar, biraz yaramazlık yapar, mahalleyi karıştırırdım.
Hiç tanımadığım bu şehrin keşmeşinde kaybolur, kalabalığa karışırdım.
Zaten, çocuk olamadım. Erken büyüdüm.
Taşlı, dikenli, engebeli yollarda, tek başıma yürüdüm.
Bazen, tenha bir bank, bazen sahilde bir olta.
Bazen ise, şehrin en tenhasında, yıkık bir ev.
Bunlar iyi tanırlar beni. Acılara, özlemlere
Beraber atardık volta.
Hiç bilmediğim bir kalabalıkta, çarptığım sıcak bir omuz.
Kim bilir, belki de yeniden kesişir yolumuz.
Hiç beklenmedik bir sokakta.
Belkide, yorgunluktan verdiğim bir sigara molasında.
Acısıyla, özlemiyle, zorluğuyla, geride kalmış
Bir keşmeşim.
Yoktur kimseye zararım, sadece kendi hayatımda,
Mutlu, mesut bir şefim.