Zaman, omzumda bir küfeymiş meğer
Keşkelerimi taşırmışım yıllardır sırtımda
Solgun yüzümden yıkılmış harabeler
Bir ömür boyu savuruyor enkazlarını boşluğa
Geçtiğim sokaklarda ararken cemalini
Takıldı ayaklarım sivri mi sivri taşlara
Ağrılarıyla kazıdı ayak izlerimi
Rüzgârın bile silemediği kumlara
Ey zaman, sen küfe değil
Sırtımda büyüyen bir kabukmuşsun
Kırılsam da içimde ki sedef
Canımı benden alan kalleş bir ruhmuşsun.
Kayıt Tarihi : 28.3.2025 02:44:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!