Çocuklar evin neşesi derler,
Bizim ev bu yüzden hep hüzün dolu
Çocuklar sevginin meyve si derler,
Bizim dalımızda gazeller dolu.
Çocuk sevgisinin yoktur benzeri,
Bugünlerde,yoğun duygu yüklüyüm.
Derdimi kimseye,diyemem Anne!
Eller güler söyler,ben ise mahsun.
Yalnızlık derdinden,korkarım Anne!
Umudum uzandı,başka bahara.
Seni Yaratana olayım kurban.
Hasretim ben sana olmuşum hayran.
Seni rüyalarda ederim seyran.
Şimdi yokluğunla yanarım yavrum.
Sana kavuşmaya ömür yeter mi?
Ne kadar uğraşsan hepsi boşuna,
Zamanı geriye alsan ne çıkar.
Bir kere düşmüşsün umutsuzluğa,
Zemheride güneş yaksa ne çıkar.
Baharı hazana uğrattı eller,
Kaderime böyle yazmış Yaratan.
Ele sevmek düştü bana hayali.
Senelerce istedimde Mevla'dan.
Ele sevmek düştü bana hayali.
Ol deseydi böyle hasret çekmezdim.
Başımı önüme eğdim sessizce.
Feyadım vuslata çare olmadı.
Hasret kuyusuna daldım derince.
Yaralı gönlüme merhem olmadı.
Hep yarım yaşadım hayatı eksik.
Yıllardır çektiğim,evlat hasreti.
Gündüzümü geceye,çevirdi benim.
İçimdeki yanan sevda ateşi.
Dallarımı küle,çevirdi benim.
Yıllardır hep ümit,hep ümit derken.
Bu gün yine rüyamdaydın.
Kucağımda sevdim seni.
Ama rüyam çabuk bitti.
Gidişinle üzdün beni.
Yine kaldı ellerim boş.
Alev alev yanar içimde hasret.
Hasretime çare sen de Allah'ım.
Ben aciz bir kulum yüreğim gurbet.
Hasretime çare sen de Allah'ım.
Verdiğine verdin ikişer üçer.
Çocukluğum artık geride kaldı.
Şimdi o günlere hasretim anne.
Senin eserinden eser kalmadı.
Doğduğum yerlere hasretim anne.
Ektiğin fidanlar kurudu gitti.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!